Repertuar:

    Spektakl „Byłam żoną Boba Marleya” to muzyczna opowieść w rytmie reggae o Ricie Marley, kobiecie, która przez szesnaście lat była żoną największej gwiazdy muzyki rodem z Jamajki, ale także ikony pop kultury, do dzisiaj pobudzającej wyobraźnię młodszych i starszych buntowników przeciwko złu i niesprawiedliwości świata.
Mimo historycznych odniesień, twórców spektaklu interesuje przede wszystkim portret kobiety, która, żyjąc u boku sławnego na całym świecie męża, próbuje uwolnić się od zależności od niego i odnaleźć swoją własną drogę poprzez poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: kim jestem? W Ricie Marley dostrzegliśmy rysy współczesnej kobiety, dojrzewającej do świadomości swoich praw i swojej indywidualności.
„Byłam żoną Boba Marleya” jest też opowieścią o trudnej miłości, która prowokuje do pytań o granice oddania, poświęcenia, tolerancji. Jest opowieścią o miłości tym trudniejszej, że czasami zamkniętej w ciasnych ramach, wywodzącego się z Jamajki, chrześcijańskiego ruchu Rastafari.
Autorka tekstu MAŁGORZATA JANTOS
Reżyseria i dramaturgia PAWEŁ SZUMIEC
Kierownictwo muzyczne, muzyka, aranżacje ALEKSANDER BRZEZIŃSKI
Scenografia MAREK BRAUN
Kostiumy JOLANTA ŁAGOWSKA - BRAUN
Multimedia WOJTEK KAPELA

Występują:
KATARZYNA CHLEBNY w roli Rity Marley
Zespół muzyczny Mamas & Trawas

    Spektakl „Byłam żoną Boba Marleya” to muzyczna opowieść w rytmie reggae o Ricie Marley, kobiecie, która przez szesnaście lat była żoną największej gwiazdy muzyki rodem z Jamajki, ale także ikony pop kultury, do dzisiaj pobudzającej wyobraźnię młodszych i starszych buntowników przeciwko złu i niesprawiedliwości świata.
Mimo historycznych odniesień, twórców spektaklu interesuje przede wszystkim portret kobiety, która, żyjąc u boku sławnego na całym świecie męża, próbuje uwolnić się od zależności od niego i odnaleźć swoją własną drogę poprzez poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: kim jestem? W Ricie Marley dostrzegliśmy rysy współczesnej kobiety, dojrzewającej do świadomości swoich praw i swojej indywidualności.
„Byłam żoną Boba Marleya” jest też opowieścią o trudnej miłości, która prowokuje do pytań o granice oddania, poświęcenia, tolerancji. Jest opowieścią o miłości tym trudniejszej, że czasami zamkniętej w ciasnych ramach, wywodzącego się z Jamajki, chrześcijańskiego ruchu Rastafari.
Autorka tekstu MAŁGORZATA JANTOS
Reżyseria i dramaturgia PAWEŁ SZUMIEC
Kierownictwo muzyczne, muzyka, aranżacje ALEKSANDER BRZEZIŃSKI
Scenografia MAREK BRAUN
Kostiumy JOLANTA ŁAGOWSKA - BRAUN
Multimedia WOJTEK KAPELA

Występują:
KATARZYNA CHLEBNY w roli Rity Marley
Zespół muzyczny Mamas & Trawas

One – właśnie pochowały swoich mężów. To oficjalna wersja. Niepodobna przecież pokazać się w żałobie jedynie po swoim sekretnym kochanku.

Oni – prężą muskuły oraz wspinają się na wyżyny swego intelektu, by zaimponować tej Trzeciej. Podwójna strata mężów i kochanków stanie u progu poszukiwania winnych zaznanego nieszczęścia.

Sceniczna choreografia, uzupełniona dźwiękami alternatywnej elektroniki, zbudowana z kłamstw, tajemnic i zdrad obnaży głęboko skrywaną ludzką naturę.

Spektakl inspirowany jest dramatem „Wdowy” Sławomira Mrożka, który  zachwyca swoją architektoniczną precyzją i przenikliwością spojrzenia. W Teatrze KTO stanie się on pretekstem do przyjrzenia się współczesnym wzorom odchodzenia w niebyt, marginalizacji, izolacji i umierania. Tu Eros napotyka Tanatosa, do mówienia o sprawach ostatecznych używa się czarnego humoru, a na e-cmentarzach zapala się e-znicze.

 

Spektakl powstał w wyniku warsztatów kreatywnych w ramach projektu „KTO?Senior!” dla osób w wieku 60+ i realizowany był pod okiem pedagoga teatru.

 

Adaptacja i reżyseria

Sławomir Szczurek

 

Reżyseria światła

Katarzyna Smożewska

 

W obsadzie

Wdowa Pierwsza: Beata Kowal / Alina Rojek-Stokłosa

Wdowa Druga: Grażyna Ladra / Bożena Gutowska

Wdowa Trzecia, Dama, Śmierć: Bogumiła Simińska

Kelner: Nina Dragosz / Roma Strzelska

Pan Pierwszy: Marian Apostoł / Grzegorz Bigaj

Pan Drugi: Zbigniew Dominiak / Maciej Uliński

Chór: Elżbieta Kaim / Urszula Torbiczuk / Janina Zarzycka-Bem

 

One – właśnie pochowały swoich mężów. To oficjalna wersja. Niepodobna przecież pokazać się w żałobie jedynie po swoim sekretnym kochanku.

Oni – prężą muskuły oraz wspinają się na wyżyny swego intelektu, by zaimponować tej Trzeciej. Podwójna strata mężów i kochanków stanie u progu poszukiwania winnych zaznanego nieszczęścia.

Sceniczna choreografia, uzupełniona dźwiękami alternatywnej elektroniki, zbudowana z kłamstw, tajemnic i zdrad obnaży głęboko skrywaną ludzką naturę.

Spektakl inspirowany jest dramatem „Wdowy” Sławomira Mrożka, który  zachwyca swoją architektoniczną precyzją i przenikliwością spojrzenia. W Teatrze KTO stanie się on pretekstem do przyjrzenia się współczesnym wzorom odchodzenia w niebyt, marginalizacji, izolacji i umierania. Tu Eros napotyka Tanatosa, do mówienia o sprawach ostatecznych używa się czarnego humoru, a na e-cmentarzach zapala się e-znicze.

 

Spektakl powstał w wyniku warsztatów kreatywnych w ramach projektu „KTO?Senior!” dla osób w wieku 60+ i realizowany był pod okiem pedagoga teatru.

 

Adaptacja i reżyseria

Sławomir Szczurek

 

Reżyseria światła

Katarzyna Smożewska

 

W obsadzie

Wdowa Pierwsza: Beata Kowal / Alina Rojek-Stokłosa

Wdowa Druga: Grażyna Ladra / Bożena Gutowska

Wdowa Trzecia, Dama, Śmierć: Bogumiła Simińska

Kelner: Nina Dragosz / Roma Strzelska

Pan Pierwszy: Marian Apostoł / Grzegorz Bigaj

Pan Drugi: Zbigniew Dominiak / Maciej Uliński

Chór: Elżbieta Kaim / Urszula Torbiczuk / Janina Zarzycka-Bem

 

Warsztaty twórcze do spektaklu "Niekończąca się historia"
Prowadzenie: Anna Kwiatkowska
Wiek 5-10 lat
Czas trwania 90 minut

Teatr KTO w roku wyborczym bezlitośnie diagnozuje kondycję polskiego społeczeństwa.

Performatywne czytanie satyrycznego tekstu Bronisława Maja w inscenizacji Jerzego Zonia na motywach narodowego dramatu Stanisława Wyspiańskiego.

Narodowy dramat trwa w najlepsze. Społeczeństwo na wskroś podzielone zastygło w być może ostatnim już tańcu. Jedni bezpowrotnie utracili zdolność do zabawy, inni zaś tylko w niej upatrują sensu. O jakimkolwiek dialogu nie może być mowy. Dwie wykluczające się narracje nie dają nadziei na możliwość przemówienia jednym głosem. Bal trwa, muzyka najniższych lotów, a chwiejny krok zbiera coraz szersze żniwo. Czy już na zawsze pozostaniemy skazani na mariaż inteligencji z głupotą i  zaangażowania z  totalną biernością?

Kraj na haju! Grajcy grają!

Widma do nas przybywają!

Nowe okoliczności wymagają nowego spojrzenia. Poeta Bronisław Maj w swym satyrycznym tekście nawiązuje do „Wesela” – narodowego dramatu Stanisława Wyspiańskiego. Jeszcze nikt tak bezlitośnie nie zdiagnozował aktualnej kondycji polskiego społeczeństwa.

W spektaklu wykorzystano także – w przytoczeniach lub parafrazach – fragmenty dzieł:  Ignacego Krasickiego, Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Cypriana Kamila Norwida, Aleksandra Fredry, Kazimierza Przerwy-Tetmajera, Juliana Tuwima, Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, Stanisława Ignacego Witkiewicza, Czesława Miłosza, Witolda Gombrowicza, Zbigniewa Herberta, Janusza Szpotańskiego, Wojciecha Młynarskiego.

Warsztaty twórcze do spektaklu "Brzydkie kaczątko"

Teatr KTO w roku wyborczym bezlitośnie diagnozuje kondycję polskiego społeczeństwa.

Performatywne czytanie satyrycznego tekstu Bronisława Maja w inscenizacji Jerzego Zonia na motywach narodowego dramatu Stanisława Wyspiańskiego.

Narodowy dramat trwa w najlepsze. Społeczeństwo na wskroś podzielone zastygło w być może ostatnim już tańcu. Jedni bezpowrotnie utracili zdolność do zabawy, inni zaś tylko w niej upatrują sensu. O jakimkolwiek dialogu nie może być mowy. Dwie wykluczające się narracje nie dają nadziei na możliwość przemówienia jednym głosem. Bal trwa, muzyka najniższych lotów, a chwiejny krok zbiera coraz szersze żniwo. Czy już na zawsze pozostaniemy skazani na mariaż inteligencji z głupotą i  zaangażowania z  totalną biernością?

Kraj na haju! Grajcy grają!

Widma do nas przybywają!

Nowe okoliczności wymagają nowego spojrzenia. Poeta Bronisław Maj w swym satyrycznym tekście nawiązuje do „Wesela” – narodowego dramatu Stanisława Wyspiańskiego. Jeszcze nikt tak bezlitośnie nie zdiagnozował aktualnej kondycji polskiego społeczeństwa.

W spektaklu wykorzystano także – w przytoczeniach lub parafrazach – fragmenty dzieł:  Ignacego Krasickiego, Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Cypriana Kamila Norwida, Aleksandra Fredry, Kazimierza Przerwy-Tetmajera, Juliana Tuwima, Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, Stanisława Ignacego Witkiewicza, Czesława Miłosza, Witolda Gombrowicza, Zbigniewa Herberta, Janusza Szpotańskiego, Wojciecha Młynarskiego.

    Spektakl „Byłam żoną Boba Marleya” to muzyczna opowieść w rytmie reggae o Ricie Marley, kobiecie, która przez szesnaście lat była żoną największej gwiazdy muzyki rodem z Jamajki, ale także ikony pop kultury, do dzisiaj pobudzającej wyobraźnię młodszych i starszych buntowników przeciwko złu i niesprawiedliwości świata.
Mimo historycznych odniesień, twórców spektaklu interesuje przede wszystkim portret kobiety, która, żyjąc u boku sławnego na całym świecie męża, próbuje uwolnić się od zależności od niego i odnaleźć swoją własną drogę poprzez poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: kim jestem? W Ricie Marley dostrzegliśmy rysy współczesnej kobiety, dojrzewającej do świadomości swoich praw i swojej indywidualności.
„Byłam żoną Boba Marleya” jest też opowieścią o trudnej miłości, która prowokuje do pytań o granice oddania, poświęcenia, tolerancji. Jest opowieścią o miłości tym trudniejszej, że czasami zamkniętej w ciasnych ramach, wywodzącego się z Jamajki, chrześcijańskiego ruchu Rastafari.
Autorka tekstu MAŁGORZATA JANTOS
Reżyseria i dramaturgia PAWEŁ SZUMIEC
Kierownictwo muzyczne, muzyka, aranżacje ALEKSANDER BRZEZIŃSKI
Scenografia MAREK BRAUN
Kostiumy JOLANTA ŁAGOWSKA - BRAUN
Multimedia WOJTEK KAPELA

Występują:
KATARZYNA CHLEBNY w roli Rity Marley
Zespół muzyczny Mamas & Trawas

    Spektakl „Byłam żoną Boba Marleya” to muzyczna opowieść w rytmie reggae o Ricie Marley, kobiecie, która przez szesnaście lat była żoną największej gwiazdy muzyki rodem z Jamajki, ale także ikony pop kultury, do dzisiaj pobudzającej wyobraźnię młodszych i starszych buntowników przeciwko złu i niesprawiedliwości świata.
Mimo historycznych odniesień, twórców spektaklu interesuje przede wszystkim portret kobiety, która, żyjąc u boku sławnego na całym świecie męża, próbuje uwolnić się od zależności od niego i odnaleźć swoją własną drogę poprzez poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: kim jestem? W Ricie Marley dostrzegliśmy rysy współczesnej kobiety, dojrzewającej do świadomości swoich praw i swojej indywidualności.
„Byłam żoną Boba Marleya” jest też opowieścią o trudnej miłości, która prowokuje do pytań o granice oddania, poświęcenia, tolerancji. Jest opowieścią o miłości tym trudniejszej, że czasami zamkniętej w ciasnych ramach, wywodzącego się z Jamajki, chrześcijańskiego ruchu Rastafari.
Autorka tekstu MAŁGORZATA JANTOS
Reżyseria i dramaturgia PAWEŁ SZUMIEC
Kierownictwo muzyczne, muzyka, aranżacje ALEKSANDER BRZEZIŃSKI
Scenografia MAREK BRAUN
Kostiumy JOLANTA ŁAGOWSKA - BRAUN
Multimedia WOJTEK KAPELA

Występują:
KATARZYNA CHLEBNY w roli Rity Marley
Zespół muzyczny Mamas & Trawas

Spektakl przenosi widza w obszar na granicy światów. Umrzeć jest łatwo, ale zapewnienie sobie komfortu po śmierci może być nie lada wyzwaniem. Zwłaszcza gdy zamiast w rodzinnym Krakowie, zostało się pomyłkowo pochowanym na podhalańskim cmentarzu.

Tadeuszowi – głównej postaci tej komedii – przydarzyła się właśnie taka historia. W zasadzie mógłby się z tym pogodzić, gdyby nie pewien wyjątkowo irytujący szczegół, który nie pozwala mu spoczywać w pokoju. Próby wybrnięcia z tego kłopotu rodzą całą serię komicznych sytuacji. Ale w tym spektaklu jest również miejsce na poważną refleksję dotycząca przemijania, małżeńskich relacji i miłości, która nie kończy się wraz ze śmiercią. A w finale jest wzruszenie chwytające za gardło i kilka łez.

Stroiciel grzebieni to spektakl teatralny z pięknym widokiem na Tatry, humorem nie tylko w czarnym kolorze, góralskim folklorem w tle, urną z prochami w roli głównej i jazdą bez trzymanki Zakopianką na trasie Murzasichle – Kraków.
Tekst i reżyseria
Krzysztof Niedźwiedzki

Muzyka
Jerzy Zając

Obsada
Elżbieta Firek, Jacek Buczyński, Tadeusz Łomnicki/Jacek Joniec, Paweł Rybak, Maciej Słota

Premiera
25 i 26 lutego 2017

Warsztaty twórcze do spektaklu "Bajka o szczęściu".
Prowadzenie: Anna Kwiatkowska
Wiek 3-8 lat
Czas trwania 90 minut

Willy Clark (Leszek Piskorz) i Al Lewis (Jacek Strama) przez dziesięciolecia wspólnie bawili publiczność skeczami, których energię podsycały ich niełatwe relacje. Od lat skłóceni, nie rozmawiają ze sobą. Kiedy pojawia się propozycja powrotu na ukochaną scenę z ich popisowym numerem sprzed lat – znowu muszą, mimo wzajemnych animozji, spędzić ze sobą trochę czasu.
Sztuka Neila Simona stworzona u szczytu jego kariery doczekała się wielu znakomitych adaptacji filmowych i teatralnych na całym świecie, z których warto wspomnieć choćby film Johna Ermana z 1996 roku z Peterem Falkiem w roli Willy’ego oraz Woodym Allenem w roli Ala oraz londyńską adaptację w reżyserii Thei Sharrock z 2012 roku z Richardem Griffithsem w roli Ala oraz debiutującym na West Endzie Danny’m DeVito.
Tekst
Neil Simon

Przekład
Mira Michałowska

Reżyseria
Paweł Szumiec

Scenografia
Marek Braun

Kostiumy
Jolanta Łagowska

Muzyka
Aleksander Brzeziński

Projekcje wideo
Wojciech Kapela

Asystent reżysera
Rafał Sadowski

Obsada
Willy Clark – Leszek Piskorz
Al Lewis – Jacek Strama
Ben Silverman – Paweł Kumięga / Paweł Plewa
Siostra Keks/Pielęgniarka – Magdalena Woleńska/ Ewa Romaniak
Eddie – Rafał Sadowski
(głos reżysera – nagranie)

Koproducent
Teatr Miejski w Lesznie

Premiera
20 i 21 lutego 2021

Willy Clark (Leszek Piskorz) i Al Lewis (Jacek Strama) przez dziesięciolecia wspólnie bawili publiczność skeczami, których energię podsycały ich niełatwe relacje. Od lat skłóceni, nie rozmawiają ze sobą. Kiedy pojawia się propozycja powrotu na ukochaną scenę z ich popisowym numerem sprzed lat – znowu muszą, mimo wzajemnych animozji, spędzić ze sobą trochę czasu.
Sztuka Neila Simona stworzona u szczytu jego kariery doczekała się wielu znakomitych adaptacji filmowych i teatralnych na całym świecie, z których warto wspomnieć choćby film Johna Ermana z 1996 roku z Peterem Falkiem w roli Willy’ego oraz Woodym Allenem w roli Ala oraz londyńską adaptację w reżyserii Thei Sharrock z 2012 roku z Richardem Griffithsem w roli Ala oraz debiutującym na West Endzie Danny’m DeVito.
Tekst
Neil Simon

Przekład
Mira Michałowska

Reżyseria
Paweł Szumiec

Scenografia
Marek Braun

Kostiumy
Jolanta Łagowska

Muzyka
Aleksander Brzeziński

Projekcje wideo
Wojciech Kapela

Asystent reżysera
Rafał Sadowski

Obsada
Willy Clark – Leszek Piskorz
Al Lewis – Jacek Strama
Ben Silverman – Paweł Kumięga / Paweł Plewa
Siostra Keks/Pielęgniarka – Magdalena Woleńska/ Ewa Romaniak
Eddie – Rafał Sadowski
(głos reżysera – nagranie)

Koproducent
Teatr Miejski w Lesznie

Premiera
20 i 21 lutego 2021

Spektakl opowiada o lękliwym tygrysku Pietrku, któremu odważne tygrysy zabierają paski. Aby je odzyskać, mały bohater wyrusza na wyprawę w poszukiwaniu odwagi. Ale jak ją zdobyć? Kupić ją w sklepie? Nauczyć się w wojsku? Od Indian? Kowbojów? Czy Tygryskowi uda się pokonać strach? Dowcipny tekst, sceniczne gagi, żywiołowa gra aktorska, wpadające w ucho piosenki i różnorodność użytych lalek stanowią gwarancję dobrej zabawy.

Warsztaty twórcze do spektaklu "Tygrysek Pietrek"
Prowadzenie: Agnieszka Gola / Lidia Baściuk
Wiek 4-10 lat
Czas trwania 90 minut

Spektakl inspirowany jest teatrem japońskim - popularną rewią żeńską – Takarazuka, działającą w mieście o tej samej nazwie od prawie stu lat. Specyfika i oryginalność teatru, w którym wszystkie role, zarówno męskie jak i żeńskie odgrywają kobiety, stały się punktem wyjścia do rozważań na temat teatralności płci, konstrukcji płci kulturowej oraz stereotypowego postrzegania płci przez społeczeństwo. Kandydatki na „takarazinki” przygotowują się przez dwa lata w specjalnej szkole do odgrywania ról męskich i ról kobiecych. Przyswajają sobie kata, czyli charakterystyczne dla danej płci formy gramatyczne, sposoby zachowania, gesty, mimikę. Dla twórców spektaklu ciekawym zagadnieniem jest jednak odgrywanie ról kobiecych przez kobiety. Teatr Takarazuka wydaje się bowiem doskonale potwierdzać tezę Simone de Beauvoir: „nie rodzimy się kobietami – stajemy się nimi”. Przywoływany w spektaklu camp stracił swoją pierwotną estetyzującą funkcję, stając się reprezentacją regresu w dyskusji na temat ról społecznych, na temat kobiecości czy męskości. Siła kobiet, zmuszonych do walki o podstawo prawa, stała się smutnym symbolem Polski drugiej dekady XXI wieku.

Spektakl przenosi widza w obszar na granicy światów. Umrzeć jest łatwo, ale zapewnienie sobie komfortu po śmierci może być nie lada wyzwaniem. Zwłaszcza gdy zamiast w rodzinnym Krakowie, zostało się pomyłkowo pochowanym na podhalańskim cmentarzu.

Tadeuszowi – głównej postaci tej komedii – przydarzyła się właśnie taka historia. W zasadzie mógłby się z tym pogodzić, gdyby nie pewien wyjątkowo irytujący szczegół, który nie pozwala mu spoczywać w pokoju. Próby wybrnięcia z tego kłopotu rodzą całą serię komicznych sytuacji. Ale w tym spektaklu jest również miejsce na poważną refleksję dotycząca przemijania, małżeńskich relacji i miłości, która nie kończy się wraz ze śmiercią. A w finale jest wzruszenie chwytające za gardło i kilka łez.

Stroiciel grzebieni to spektakl teatralny z pięknym widokiem na Tatry, humorem nie tylko w czarnym kolorze, góralskim folklorem w tle, urną z prochami w roli głównej i jazdą bez trzymanki Zakopianką na trasie Murzasichle – Kraków.
Tekst i reżyseria
Krzysztof Niedźwiedzki

Muzyka
Jerzy Zając

Obsada
Elżbieta Firek, Jacek Buczyński, Tadeusz Łomnicki/Jacek Joniec, Paweł Rybak, Maciej Słota

Premiera
25 i 26 lutego 2017

Songi Brechta, mimo ponad 80-letniej tradycji inscenizacyjnej, nadal porywają swoją aktualnością. Mroczne, pełne szaleństwa, choć niepozbawione przewrotnego humoru i liryzmu urzekają formą i przekazem.

Odkrywcze językowo i prowokacyjne teksty, ekspresja i stylistyczna rozpiętość muzyczna oraz satyra społeczno-polityczna otwierają przed widzem zupełnie nowe możliwości interpretacji, jednocześnie zapraszając do emocjonalnego przeżywania.

Na scenie zobaczymy pragnienia, żądzę i bunt. A wszystko to w gwiazdorskim wykonaniu genialnych aktorek i aktorów krakowskich scen i w towarzystwie muzyki na żywo.
Spektakl w reżyserii Józefa „Żuka” Opalskiego na podstawie tekstów Bertolta Brechta, Rogera Fernaya i Waltera Mehringa, z muzyką Bertolta Brechta, Hannsa Eislera i Kurta Weilla.

125-lecie urodzin wielkiego człowieka teatru, Bertolta Brechta postanowiliśmy uczcić przypominając jego twórczość znaną i mniej znaną.
"Zastanawiamy się, co by było gdyby i on, i postacie z jego dramatów, poezji, songów… popatrzyły z jakichś zaświatów na nasz świat. Cóż by zobaczyli?- wojny były – i są, szczęśliwa i nieszczęśliwa miłość wciąż istnieje, niesprawiedliwość społeczna istnieje również. Ludzie dalej są poranieni, albo radośni, uwikłani – jak zawsze – w miłość, nienawiść, narodziny, śmierć, w politykę i w borykanie się z losem własnym. My, twórcy tego spektaklu (mamy nadzieję, że wzruszającego, mądrego i dającego nadzieję na przyszłość) jesteśmy zafascynowani twórczością autora „Życia Galileusza”. Towarzyszy nam radość z codziennego z nią obcowania. Wierzymy, że tę radość i fascynację podzieli z nami również Publiczność." mówi reżyser spektaklu Józef Opalski.


Scenariusz i reżyseria
Józef Opalski
Scenografia i kostiumy
Aleksandra Reda
Kierownictwo muzyczne
Jacek Bylica
Przygotowanie wokalne
Justyna Motylska
Reżyseria światła
Katarzyna Smożewska
Reżyseria dźwięku
Michał Warmusz
Asystentka reżysera, producentka
Urszula Swałtek

Obsada

Anna Bugajska/Iwona Konieczkowska
Sylwia Chludzińska/Karolina Kazoń
Aleksandra Konior-Gapys/Anna Branny
Bożena Zawiślak-Dolny
Krzysztof Cybulski/Franciszek Muła

Muzycy

Agnieszka Bugla-Bylica – skrzypce
Jacek Bylica – piano
Grzegorz Frankowski – kontrabas
Andrzej Włodarz – akordeon

Songi Brechta, mimo ponad 80-letniej tradycji inscenizacyjnej, nadal porywają swoją aktualnością. Mroczne, pełne szaleństwa, choć niepozbawione przewrotnego humoru i liryzmu urzekają formą i przekazem.

Odkrywcze językowo i prowokacyjne teksty, ekspresja i stylistyczna rozpiętość muzyczna oraz satyra społeczno-polityczna otwierają przed widzem zupełnie nowe możliwości interpretacji, jednocześnie zapraszając do emocjonalnego przeżywania.

Na scenie zobaczymy pragnienia, żądzę i bunt. A wszystko to w gwiazdorskim wykonaniu genialnych aktorek i aktorów krakowskich scen i w towarzystwie muzyki na żywo.
Spektakl w reżyserii Józefa „Żuka” Opalskiego na podstawie tekstów Bertolta Brechta, Rogera Fernaya i Waltera Mehringa, z muzyką Bertolta Brechta, Hannsa Eislera i Kurta Weilla.

125-lecie urodzin wielkiego człowieka teatru, Bertolta Brechta postanowiliśmy uczcić przypominając jego twórczość znaną i mniej znaną.
"Zastanawiamy się, co by było gdyby i on, i postacie z jego dramatów, poezji, songów… popatrzyły z jakichś zaświatów na nasz świat. Cóż by zobaczyli?- wojny były – i są, szczęśliwa i nieszczęśliwa miłość wciąż istnieje, niesprawiedliwość społeczna istnieje również. Ludzie dalej są poranieni, albo radośni, uwikłani – jak zawsze – w miłość, nienawiść, narodziny, śmierć, w politykę i w borykanie się z losem własnym. My, twórcy tego spektaklu (mamy nadzieję, że wzruszającego, mądrego i dającego nadzieję na przyszłość) jesteśmy zafascynowani twórczością autora „Życia Galileusza”. Towarzyszy nam radość z codziennego z nią obcowania. Wierzymy, że tę radość i fascynację podzieli z nami również Publiczność." mówi reżyser spektaklu Józef Opalski.


Scenariusz i reżyseria
Józef Opalski
Scenografia i kostiumy
Aleksandra Reda
Kierownictwo muzyczne
Jacek Bylica
Przygotowanie wokalne
Justyna Motylska
Reżyseria światła
Katarzyna Smożewska
Reżyseria dźwięku
Michał Warmusz
Asystentka reżysera, producentka
Urszula Swałtek

Obsada

Anna Bugajska/Iwona Konieczkowska
Sylwia Chludzińska/Karolina Kazoń
Aleksandra Konior-Gapys/Anna Branny
Bożena Zawiślak-Dolny
Krzysztof Cybulski/Franciszek Muła

Muzycy

Agnieszka Bugla-Bylica – skrzypce
Jacek Bylica – piano
Grzegorz Frankowski – kontrabas
Andrzej Włodarz – akordeon

    Spektakl „Byłam żoną Boba Marleya” to muzyczna opowieść w rytmie reggae o Ricie Marley, kobiecie, która przez szesnaście lat była żoną największej gwiazdy muzyki rodem z Jamajki, ale także ikony pop kultury, do dzisiaj pobudzającej wyobraźnię młodszych i starszych buntowników przeciwko złu i niesprawiedliwości świata.
Mimo historycznych odniesień, twórców spektaklu interesuje przede wszystkim portret kobiety, która, żyjąc u boku sławnego na całym świecie męża, próbuje uwolnić się od zależności od niego i odnaleźć swoją własną drogę poprzez poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: kim jestem? W Ricie Marley dostrzegliśmy rysy współczesnej kobiety, dojrzewającej do świadomości swoich praw i swojej indywidualności.
„Byłam żoną Boba Marleya” jest też opowieścią o trudnej miłości, która prowokuje do pytań o granice oddania, poświęcenia, tolerancji. Jest opowieścią o miłości tym trudniejszej, że czasami zamkniętej w ciasnych ramach, wywodzącego się z Jamajki, chrześcijańskiego ruchu Rastafari.
Autorka tekstu MAŁGORZATA JANTOS
Reżyseria i dramaturgia PAWEŁ SZUMIEC
Kierownictwo muzyczne, muzyka, aranżacje ALEKSANDER BRZEZIŃSKI
Scenografia MAREK BRAUN
Kostiumy JOLANTA ŁAGOWSKA - BRAUN
Multimedia WOJTEK KAPELA

Występują:
KATARZYNA CHLEBNY w roli Rity Marley
Zespół muzyczny Mamas & Trawas

    Spektakl „Byłam żoną Boba Marleya” to muzyczna opowieść w rytmie reggae o Ricie Marley, kobiecie, która przez szesnaście lat była żoną największej gwiazdy muzyki rodem z Jamajki, ale także ikony pop kultury, do dzisiaj pobudzającej wyobraźnię młodszych i starszych buntowników przeciwko złu i niesprawiedliwości świata.
Mimo historycznych odniesień, twórców spektaklu interesuje przede wszystkim portret kobiety, która, żyjąc u boku sławnego na całym świecie męża, próbuje uwolnić się od zależności od niego i odnaleźć swoją własną drogę poprzez poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: kim jestem? W Ricie Marley dostrzegliśmy rysy współczesnej kobiety, dojrzewającej do świadomości swoich praw i swojej indywidualności.
„Byłam żoną Boba Marleya” jest też opowieścią o trudnej miłości, która prowokuje do pytań o granice oddania, poświęcenia, tolerancji. Jest opowieścią o miłości tym trudniejszej, że czasami zamkniętej w ciasnych ramach, wywodzącego się z Jamajki, chrześcijańskiego ruchu Rastafari.
Autorka tekstu MAŁGORZATA JANTOS
Reżyseria i dramaturgia PAWEŁ SZUMIEC
Kierownictwo muzyczne, muzyka, aranżacje ALEKSANDER BRZEZIŃSKI
Scenografia MAREK BRAUN
Kostiumy JOLANTA ŁAGOWSKA - BRAUN
Multimedia WOJTEK KAPELA

Występują:
KATARZYNA CHLEBNY w roli Rity Marley
Zespół muzyczny Mamas & Trawas

Jest taka super moc, z którą łatwiej przejść każdy życiowy zakręt… To umiejętność radzenia sobie ze zmianą!
Początek końca to lekka komedia, a właściwie humorystycznie zaprojektowany kurs rozwoju tej jakże cennej umiejętności. Iza Kała wciela się w szereg barwnych postaci, a ich historie obrazują, jak najlepiej przygotować się do nieuniknionych zmian.

Jak to zrobić? Tajemnica zostaje odkryta w brawurowy sposób – to fakt, którego wszyscy są świadomi – po prostu do wszelkich zmian należy podejść z poczuciem humoru.
Godzina dobrej zabawy, która Was zmieni na zawsze!
Scenariusz
Aneta Wróbel & Iza Kała

Reżyseria
Aneta Wróbel

Muzyka
Jerzy Zając

Kostiumy
Joanna Jaśko-Sroka

Występuje
Iza Kała

ANAMORFICZNE WIDOWISKO W DWÓCH AKTACH Z PROLOGIEM I EPILOGIEM NAWET

Koncepcja spektaklu "ACTA EST FABULA" opiera się na niejednoznacznej kondycji widza (jesteśmy jedynie biernymi obserwatorami czy jednak mamy wpływ na rzeczywistość), eksplorując egzystencjalne zagadnienia: samotności, tożsamości, wykluczeń, uprzedzeń oraz aktualne lęki, dylematy i paradoksy etyczne współczesnego człowieka. Inspiracją dla tego utworu są teksty Ciorana, Kępińskiego, Kanta, Themersona i innych.

W spektaklu, widownia teatru staje się metaforyczną poczekalnią, a postacie są "ukrzesłowione", zlewając się z krzesłami. Całość sceny i dialogów jest utrzymana w atmosferze tępego oczekiwania i braku nadziei, symbolizującym upokarzającą reifikację oraz ubezwłasnowolnienie. Ludzie prowadzą monotonne monologi, zwierzenia, absurdalne wynurzenia, którym towarzyszą tiki i automatyzm czynności. Rozmowy bardzo często idą swoimi torami, prowadzącymi do nieznanych puent i konkluzji.


Drugi akt przenosi widzów na salę sądową, gdzie rozpoczyna się proces. Hierarchia roli uczestników staje się niejasna, a najwyższy sędzia wydaje się być całkowicie niekompetentny. Poprzez biurokratyczne czynności, meandry erystyki, poszukiwanie zaginionego dowodu, absurdalne przesłuchania i egzekucje, dochodzi do sądu ostatecznego, i nie ma już ratunku, a w każdej z figur, jak w krzywym zwierciadle możemy zobaczyć swoje własne słabości i demony...