SZEKSPIRIE
Krakowski Teatr Tańca
Kompleks Ofelii, efekt Lady Makbet, tragedia Julii. Kobiecym bohaterkom Szekspira często przypisuje się obłęd i niestabilność. Popularność kobiecego szaleństwa sięga daleko poza dzieło Szekspira i staje się doświadczeniem z ciekawością analizowanym przez kolejnych twórców. W spektaklu próbujemy wyobrazić sobie kontekst doświadczenia “szalonych” bohaterek. Obłęd staje się dla nas fascynującym obrazem, a i nierzadko poszukujemy w nim strategii emancypacyjnych. Często jednak bohaterki te działają w pojedynkę. A co, gdyby dokonać przemieszczeń i za pomocą ruchu spotkać je w jednej przestrzeni?
Szekspirie to taneczny kolaż alternatywnych wyobrażeń na temat bohaterek z tragedii Szekspira i ich współistnienia. Tancerki Krakowskiego Teatru Tańca tworzą ruchowe interpretacje zdezorganizowanych myśli Ofelii, Lady Makbet i Julii, odkrywając nieznane obszary postaci literackich i nas samych
Punktem wyjścia w tworzeniu spektaklu stały się obiekty, które razem z wizualizacjami i ciałami performerek budują architekturę przestrzeni, tej scenicznej i tej wyobrażonej. Czy przywołując Ofelię, Lady Makbet i Julię jesteśmy w stanie wskazać architekturę ich pokoi? A co, gdyby rzeczywiście pojawić się z wizytą u Julii w Weronie? A co, jeżeli bohaterki naprawdę chciałyby przyjść w odwiedziny do Lady Makbet? W jakim wnętrzu by je przyjęła? Na czym ugościła?
Oprócz architektury miejsc interesuje nas zagadnienie architektury ciała. Czy rozpad psychologiczny można przedstawić w formie dekompozycji fragmentów ciała? Czy dłoń Julii ocaliłaby Lady Makbet przed obłędem? Czy defragmentaryzacja ciał tych trzech bohaterek może wydarzyć się na scenie jako projekt emancypacyjny?
Koncepcja i scenografia: Eryk Makohon
Choreografia: Eryk Makohon, Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok
Dramaturgia: Daria Kubisiak
Muzyka: Piotr Peszat
Wideo: Grzesiek Mart
Performans: Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok
Światło: Michał Wawrzyniak
Współpraca scenograficzna: Piotr Karp
Identyfikacja graficzna: Weronika Wawryk
Koordynacja i produkcja: Paweł Łyskawa, Izabela Zawadzka
Spektakl otrzymał Nagrodę Teatralną im. Stanisława Wyspiańskiego dla teatru nieinstytucjonalnego w 2024 roku.
Spektakl powstał w ramach projektu Taniec w Krakowie finansowanego ze środków Urzędu Miasta Krakowa, program: Niezależna krakowska scena tańca współczesnego.
Fot. Grzegorz Mart
Czas trwania:
60 minutData:
niedziela, 8 września 2024Godzina:
19:00
WoW
Marta Wołowiec
W czasach mroku i niepokoju zastanawiamy się nad tym, czym jest przyjemność – przyjemność w życiu, przyjemność z tańczenia czy z oglądania tańca. Twórców inspiruje fenomen choreomanii – tanecznej plagi, która przez ponad dziesięć wieków pojawiała się w różnych miejscach Europy. Mania tańczenia na ulicach zgromadziła setki osób we wspólnym szalonym tańcu do wycieńczenia, do utraty przytomności, a czasem – do utraty życia. Do dziś przyczyny tych ekstatycznych ruchów kojarzone są albo z nieświadomym zażyciem psychodelików, w postaci zatrucia sporyszem, grzybem żerującym głównie na trawach i zbożach, albo z chorobą zwaną pląsawicą. Jedna z teorii podaje także, że bezustanny taniec był skutkiem załamania nerwowego, którego przyczyną miał być specyficzny czas pełen zaraz, wojen i katastrof naturalnych.
Taniec w tym kontekście jawi się jako mechanizm odreagowywania, naturalny, niepohamowany instynkt (tańca przecież nikt nie wymyślił, a każdy wie, jak tańczyć). To taniec dla wszystkich, jakkolwiek patetycznie to brzmi. Repertuar muzyczny wskazuje na spontaniczne potańcówki ze znajomymi, gdy przerzucamy się radiowymi hitami. Nagle znika wstyd, a pojawia się ekstaza.
Weronika Nagawiecka, DIDASKALIA
Koncepcja, reżyseria, choreografia: Marta Wołowiec
Kreacja, performans: Marta Wołowiec, Tomasz Pomersbach
Dramaturgia: Janusz Orlik
Muzyka: Wojciech Kiwer
Reżyseria świateł: Klaudia Kasperska
Kostiumy: Dominik Więcek
Produkcja: PRZESTRZENIE SZTUKI TANIEC 2023, WROCŁAWSKI TEATR PANTOMIMY
Premiera: 20 WRZEŚNIA 2023, Centrum Sztuk Performatywnych | PIEKARNIA podczas Festiwalu Przestrzenie Sztuki
Uwaga: W spektaklu występuje światło stroboskopowe, dym oraz głośna muzyka.
Fot. Natalia Kabanow
Czas trwania:
60 minutData:
poniedziałek, 9 września 2024Godzina:
19:00
Arcadia
Malownicza opowieść o życiu – muzyczna i pełna ruchu podróż przez wszystkie jego etapy, podczas której możemy zwolnić i przyjrzeć się temu, co naprawdę ważne. Przysiąść na jednej z dziewięciu ławek, które składają się na scenografię spektaklu, śmiać się w głos bądź z nostalgią spojrzeć w przeszłość. To także koncert złożony z niesamowitych brzmień, m.in.: piosenek Dead Can Dance, Steviego Wondera, Doris Day, kultowej żołnierskiej Rezerwy czy monumentalnej arii z Madame Butterfly. W klimacie lat 50. i 60. XX wieku za sprawą wspaniałych kostiumów poszukiwać będziemy arkadyjskich powidoków. Bo kraina szczęśliwości istnieje naprawdę i nosi tytuł Arcadia.
Siłą najnowszej premiery KTO jest grupa. Zespół tworzący “Arcadię” działa jak dobrze nakręcony mechanizm. (…) “Arcadia” to spektakl krótki, intensywny i wybijający widzów z tradycyjnego odbioru przedstawienia teatralnego.
Piotr Gaszczyński, recenzent
Scenariusz, reżyseria, opracowanie muzyczne: Jerzy Zoń
Ruch sceniczny, choreografia: Eryk Makohon
Scenografia: Marek Braun, Jerzy Zoń
Kostiumy: Jolanta Łagowska-Braun, Elżbieta Kwasek
Kompozycja utworu Viva la arcadia: Michał Warmusz
Aranżacja utworu Rezerwa: Janusz Grzywacz
Obsada: Magdalena Dymsza/Karolina Daniec-Franczyk, Paulina Lasyk, Grażyna Srebrny-Rosa, Marta Zoń, Sławomir Bendykowski, Bartek Cieniawa, Krzysztof Cybulski, Tomasz Łukawski, Franciszek Muła, Mieszko Syc
Fot. Przemysław Jendroska
Czas trwania:
60 minutData:
wtorek, 10 września 2024Godzina:
19:00
W sekcji konkursowej festiwalu Ciało i Czas zaprezentujemy prace młodych i debiutujących twórców. Spośród licznych zgłoszeń wyłoniliśmy osiem wyjątkowych prezentacji, które reprezentują teatr tańca, ruchu, plastyki, sztuk wizualnych i performatywnych. Finałowe spektakle są artystycznymi interpretacjami festiwalowych tematów „ciała” i „czasu”.
Karnet jednodniowy umożliwia wejście na pokazy konkursowe prezentowane w danym dniu.
Spektakle w sekcji konkursowej:
12 września
Spektakl inspirowany zmysłem dotyku. Zwracamy uwagę na jego rodzaje, przywracamy mu ważność i prowadzimy dialog o “zakazanym” zmyśle, który w dzisiejszym digitalowym świecie jest odsuwany coraz częściej na bok. Połączenie technologii, natury, sztuki i interakcji tworzy doświadczenie audiowizualne, gdzie każdy ruch tancerek staje się impulsem do tworzenia muzyki.
Choreografia i idea spektaklu: Angelika Bosacka, Eliza Bilska, Nadine Gregor
Scenografia i kostiumy: Magdalena Wolak
Muzyka: Filip Wydma
Światła: Sylwia Hefczyńska-Lewandowska, Krzysztof Urban
Czas trwania: 30 minut
Przecież ja żyję jeszcze
Inspirowane książką Weroniki Murek “Uprawa roślin południowych metodą Miczurina”
że trudno pamiętać jego głos i uśmiech?
że na pogrzeb to trzeba przyjść na czarno?
że msza jest, bo trzeba, nawet jeśli w Boga nie wierzył, to trzeba?
że teraz wszystko i kapcie i parasol i okulary to jego, choć wcale ich nie
używał?
że ona to chyba go nie kochała bo łzy to tylko trzy uroniła?
W tym wyobrażeniu, zmarli sami po sobie płaczą. Próbują żyć jeszcze i jeszcze
aż do utraty tchu.
A po śmierci dziadka, babcia powiedziała: „Kiedyś trzeba umrzeć”. I ma rację
pewnie. Jest starszą panią, a w kwestii śmierci będę ufać starszym paniom
dozgonnie.
Reżyseria i choreografia: Aniela Turkot
Obsada: Aleksandra Heral, Zuzanna Meyer, Aniela Turkot, Zofia Żwirblińska (zastępstwo)
Czas trwania: 25 minut
Kiedy chcesz aby twoje ciało się poruszyło, ale ono stoi jak głaz.
Gdyby tej obawy nie było, która przysparza o mdłości. (…)
Tęsknię za bielą na zębach i w sobie by znowu stać się białą kartką na której wszystko można napisać.
Opowieść o poszukiwaniu życia w chorym ciele, które przepełnione presją oczekiwań, stawia pierwsze kroki naprzód by uporać się z demonami przeszłości. Akcja toczy się na dolnym śląsku gdzie środowisko umiera pod wpływem zanieczyszczeń i obojętności mieszkańców.
Reżyseria i wykonanie: Marta Mańka
Czas trwania: 35 minut
13 września:
Spektakl bada siłę wyboru i jego konsekwencje przez pryzmat siedmiu grzechów głównych. W centrum historii są mężczyzna i kobieta, których przypadkowe spotkanie prowadzi ich do prób związanych z zazdrością, gniewem, pychą, chciwością, lenistwem, obżarstwem i pożądaniem. Każdy grzech ujawnia się przez ekspresyjne i dramatyczne sceny taneczne, podkreślając, że każdą ścieżkę można zmienić, podejmując właściwą decyzję.
Reżyseria, choreografia, reżyseria światła: Andrei Kamarou
Muzyka: Leszek Kołodziejski
Obsada: Studenci Akademii Humanistyczno – Ekonomicznej w Łodzi
Czas trwania: 30 minut
Praca jest poetycką opowieścią o traceniu, próbą uchwycenia melancholii związanej z przemijaniem, w której przeszłość i teraźniejszość splatają się ze sobą.
Choreografia oraz wykonanie: Kacper Szklarski, Katarzyna Leszek
Kostiumy: Klaudia Ostrega
Czas trwania: 10 minut
Upadają cywilizacje, upadają kultury, upadają autorytety, upadamy moralnie, upadamy fizycznie. Wydaje się, że cała historia ludzkości złożona jest z nagłych upadków takich jak wojny czy przewroty, ale również tych powolnych i ignorowanych jak katastrofa klimatyczna. Trudno rozróżnić kiedy upadek jest jeszcze tragedią, a kiedy już nową możliwością. Upada 206 kości i ok. 640 mięśni pomaga nam się podnieść. Już od momentu prenatalnego nasz rozwój ukierunkowany jest na stworzenie konstrukcji. To ona pozwala nam stać prosto i konsekwentnie odpychać się przed tym co nieuniknione. W końcu to upadek jest jej przeznaczeniem.
Nasza bohaterka zatraca się w tańcu na upadłej cywilizacji, na upadłej kulturze, na upadłych autorytetach, na naszym upadku moralnym i odnajduje akceptacje swego upadającego ciała.
Koncepcja: Jakub Mędrzycki
Choreografia: Jakub Mędrzycki, Ilona Gumowska
Wykonanie: Ilona Gumowska
Muzyka: Marta Forsberg, Gieorgij Puchalski
Czas trwania: 35 min
Ja, ty, my, wy, oni.
Ja, ty, my.
Ja, ty.
Ja, ja, ja..
We
współczesnym świecie “my” straciło na znaczeniu, zachodnie
społeczeństwo to zbiór autonomicznych jednostek. Zniknęło archaiczne
plemię, które organizowało życie ludzkie przez tysiące lat. Czy jednak
zupełnie? A może jesteśmy ze sobą wciąż połączeni? Istnieje wciąż
tajemnicza sfera snów, która jest jak nić splatająca obrazy z naszych
snów, motywów wędrujących ode mnie do ciebie. To zbiorowa przestrzeń, w
której “ja” się rozpływa, łącząc z ty, my, wy, oni, a czas płynie
inaczej. To czas cykliczny, mityczny, nielinearny, archetypowy, gdzie
droga przed siebie wiedzie ku przeszłości, wystawia na spotkanie z tym,
co ponadjednostkowe. Sen otula, kapie jak woda, rozmywa „ja” niczym
fale. Jest nieskończony, piękny, groźny, opresyjny, odbierający i
nadający tożsamość, podobnie jak zbiorowość… jest jak wędrówka po
wieczności, „mała śmierć” naszego „ja”.
Reżyseria i choreografia: Patrycja Neumann
Muzyka: Michał Rudkowski
Czas trwania: 17 minut
Przecież ja żyję jeszcze
Inspirowane książką Weroniki Murek “Uprawa roślin południowych metodą Miczurina”
że trudno pamiętać jego głos i uśmiech?
że na pogrzeb to trzeba przyjść na czarno?
że msza jest, bo trzeba, nawet jeśli w Boga nie wierzył, to trzeba?
że teraz wszystko i kapcie i parasol i okulary to jego, choć wcale ich nie
używał?
że ona to chyba go nie kochała bo łzy to tylko trzy uroniła?
W tym wyobrażeniu, zmarli sami po sobie płaczą. Próbują żyć jeszcze i jeszcze
aż do utraty tchu.
A po śmierci dziadka, babcia powiedziała: „Kiedyś trzeba umrzeć”. I ma rację
pewnie. Jest starszą panią, a w kwestii śmierci będę ufać starszym paniom
dozgonnie.
Reżyseria i choreografia: Aniela Turkot
Obsada: Aleksandra Heral, Zuzanna Meyer, Aniela Turkot, Zofia Żwirblińska (zastępstwo)
Czas trwania: 25 minut
Kiedy chcesz aby twoje ciało się poruszyło, ale ono stoi jak głaz.
Gdyby tej obawy nie było, która przysparza o mdłości. (…)
Tęsknię za bielą na zębach i w sobie by znowu stać się białą kartką na której wszystko można napisać.
Opowieść o poszukiwaniu życia w chorym ciele, które przepełnione presją oczekiwań, stawia pierwsze kroki naprzód by uporać się z demonami przeszłości. Akcja toczy się na dolnym śląsku gdzie środowisko umiera pod wpływem zanieczyszczeń i obojętności mieszkańców.
Reżyseria i wykonanie: Marta Mańka
Czas trwania: 35 minut
13 września:
Spektakl bada siłę wyboru i jego konsekwencje przez pryzmat siedmiu grzechów głównych. W centrum historii są mężczyzna i kobieta, których przypadkowe spotkanie prowadzi ich do prób związanych z zazdrością, gniewem, pychą, chciwością, lenistwem, obżarstwem i pożądaniem. Każdy grzech ujawnia się przez ekspresyjne i dramatyczne sceny taneczne, podkreślając, że każdą ścieżkę można zmienić, podejmując właściwą decyzję.
Reżyseria, choreografia, reżyseria światła: Andrei Kamarou
Muzyka: Leszek Kołodziejski
Obsada: Studenci Akademii Humanistyczno – Ekonomicznej w Łodzi
Czas trwania: 30 minut
Praca jest poetycką opowieścią o traceniu, próbą uchwycenia melancholii związanej z przemijaniem, w której przeszłość i teraźniejszość splatają się ze sobą.
Choreografia oraz wykonanie: Kacper Szklarski, Katarzyna Leszek
Kostiumy: Klaudia Ostrega
Czas trwania: 10 minut
Upadają cywilizacje, upadają kultury, upadają autorytety, upadamy moralnie, upadamy fizycznie. Wydaje się, że cała historia ludzkości złożona jest z nagłych upadków takich jak wojny czy przewroty, ale również tych powolnych i ignorowanych jak katastrofa klimatyczna. Trudno rozróżnić kiedy upadek jest jeszcze tragedią, a kiedy już nową możliwością. Upada 206 kości i ok. 640 mięśni pomaga nam się podnieść. Już od momentu prenatalnego nasz rozwój ukierunkowany jest na stworzenie konstrukcji. To ona pozwala nam stać prosto i konsekwentnie odpychać się przed tym co nieuniknione. W końcu to upadek jest jej przeznaczeniem.
Nasza bohaterka zatraca się w tańcu na upadłej cywilizacji, na upadłej kulturze, na upadłych autorytetach, na naszym upadku moralnym i odnajduje akceptacje swego upadającego ciała.
Koncepcja: Jakub Mędrzycki
Choreografia: Jakub Mędrzycki, Ilona Gumowska
Wykonanie: Ilona Gumowska
Muzyka: Marta Forsberg, Gieorgij Puchalski
Czas trwania: 35 min
Ja, ty, my, wy, oni.
Ja, ty, my.
Ja, ty.
Ja, ja, ja..
We
współczesnym świecie “my” straciło na znaczeniu, zachodnie
społeczeństwo to zbiór autonomicznych jednostek. Zniknęło archaiczne
plemię, które organizowało życie ludzkie przez tysiące lat. Czy jednak
zupełnie? A może jesteśmy ze sobą wciąż połączeni? Istnieje wciąż
tajemnicza sfera snów, która jest jak nić splatająca obrazy z naszych
snów, motywów wędrujących ode mnie do ciebie. To zbiorowa przestrzeń, w
której “ja” się rozpływa, łącząc z ty, my, wy, oni, a czas płynie
inaczej. To czas cykliczny, mityczny, nielinearny, archetypowy, gdzie
droga przed siebie wiedzie ku przeszłości, wystawia na spotkanie z tym,
co ponadjednostkowe. Sen otula, kapie jak woda, rozmywa „ja” niczym
fale. Jest nieskończony, piękny, groźny, opresyjny, odbierający i
nadający tożsamość, podobnie jak zbiorowość… jest jak wędrówka po
wieczności, „mała śmierć” naszego „ja”.
Reżyseria i choreografia: Patrycja Neumann
Muzyka: Michał Rudkowski
Czas trwania: 17 minut
Czas trwania:
75 minutData:
czwartek, 26 września 2024Godzina:
19:00
To spektakl balansujący na granicy stand-upu i teatru – zabawny, choć chwilami
rozdzierająco prawdziwy. O życiu - naszym, współczesnym, podporządkowanym
social mediom i przymusowi sukcesu. O spełnianiu marzeń i chodzeniu „na
skróty”. O miłości i jej poszukiwaniach. Spektakl o byciu kobietą w
XXI-wiecznej Polsce, przeplatany nurtującym chyba nas wszystkich pytaniem – co
tu się odJaniePawla?!
Przed Państwem Stand-uperka w Teatrze.
Z estradą związana od 15 roku życia, znana z kabaretu Limo, wieloletniej
działalności telewizyjnej (jako aktorka, scenarzystka, reżyserka, a nawet
montażystka!) od kilku lat zakochana w stand-upie miłością ognistą, a do tego
ogniście odwzajemnioną! Co nie bez znaczenia — na scenę kabaretową trafiła
dzięki marzeniu o aktorstwie dramatycznym; marzeniu zrealizowanym – z dyplomem
i angażami w teatrach w całym kraju.
I ta plątanina wątków przywodzi nas do „Ewy Błachnio Rzeczy Solowej” –
kameralnej, choć multimedialnej, spektakularnej, a jednak wciąż
minimalistycznej podróży ścieżką między teatrem, telewizją, estradą, a
skleconymi z kilku palet i mikrofonu klubami stand-udowymi gdzieś na wschód od
Radomia.
Spektakl to szczery i oparty wyłącznie na faktach z życia artystki – no chyba,
że zmyślonych… ale „przecież nie możemy pozwolić, żeby prawda przeszkodziła nam
w opowiedzeniu dobrej historii”, nieprawdaż?
Fot.
Robert Grablewski
Czas trwania:
75 minutData:
sobota, 28 września 2024Godzina:
17:00
To spektakl balansujący na granicy stand-upu i teatru – zabawny, choć chwilami
rozdzierająco prawdziwy. O życiu - naszym, współczesnym, podporządkowanym
social mediom i przymusowi sukcesu. O spełnianiu marzeń i chodzeniu „na
skróty”. O miłości i jej poszukiwaniach. Spektakl o byciu kobietą w
XXI-wiecznej Polsce, przeplatany nurtującym chyba nas wszystkich pytaniem – co
tu się odJaniePawla?!
Przed Państwem Stand-uperka w Teatrze.
Z estradą związana od 15 roku życia, znana z kabaretu Limo, wieloletniej
działalności telewizyjnej (jako aktorka, scenarzystka, reżyserka, a nawet
montażystka!) od kilku lat zakochana w stand-upie miłością ognistą, a do tego
ogniście odwzajemnioną! Co nie bez znaczenia — na scenę kabaretową trafiła
dzięki marzeniu o aktorstwie dramatycznym; marzeniu zrealizowanym – z dyplomem
i angażami w teatrach w całym kraju.
I ta plątanina wątków przywodzi nas do „Ewy Błachnio Rzeczy Solowej” –
kameralnej, choć multimedialnej, spektakularnej, a jednak wciąż
minimalistycznej podróży ścieżką między teatrem, telewizją, estradą, a
skleconymi z kilku palet i mikrofonu klubami stand-udowymi gdzieś na wschód od
Radomia.
Spektakl to szczery i oparty wyłącznie na faktach z życia artystki – no chyba,
że zmyślonych… ale „przecież nie możemy pozwolić, żeby prawda przeszkodziła nam
w opowiedzeniu dobrej historii”, nieprawdaż?
Fot.
Robert Grablewski
Czas trwania:
75 minutData:
sobota, 28 września 2024Godzina:
19:00
Czas trwania:
0 minutData:
sobota, 5 października 2024Godzina:
19:00 Czas trwania:
0 minutData:
niedziela, 6 października 2024Godzina:
19:00
Sprawozdanie dla Akademii
Spektakl jest adaptacją napisanego w 1917 roku słynnego opowiadania Franza Kafki, którego narratorem jest Czerwony Piotruś, mówiący po niemiecku szympans, gwiazda scen kabaretowych. Czerwony Piotruś skonfrontowany z pytaniem tytułowej Akademii o małpią przeszłość, nie jest w stanie na nie odpowiedzieć. Język bohatera opowiadania nie sięga w głąb wypartej zwierzęcej natury, a jedynie w ironiczno - gorzki sposób zdaje sprawę z procesu socjalizacji i tresury.
Kim dziś byłby Czerwony Piotruś? Zapewne gwiazdą. Celebrytą. Kolejnym gościem telewizyjnych freakshow.
Spektakl zdaje sprawę z konfliktu między potrzebą wolności, której realizację przeczuwamy w zagubionej wspólnocie z naturą, a alienującą nas kulturą, która w swoich performatywnych, wyrafinowanych ale często również przemocowych formach oddziela nas od organiczności.
Groteskowy język spektaklu budowany jest za pomocą różnorodnych środków wyrazu: tańca, śpiewu, teatru dramatycznego.
Reżyseria: Maciej Gorczyński
Dramaturgia: Aleksandra Nowakowska
Obsada: Adam Borysowicz, Natalia Dinges, Błażej Szymański, Lena Witkowska
Światło,
scenografia: Iwona Bandzarewicz
Multimedia: Iwona Bandzarewicz, Adam Borysowicz
Muzyka: Piotr Korzeniak (kompozycje), Aleksander Kwietniak (kompozycje, saksofon, wokal, instrumenty dęte), Piotr Śnieguła (kompozycje, instrumenty perkusyjne), Lena Witkowska (kompozycje, wokal)
fot.Robert Siwek
Czas trwania:
75 minutData:
środa, 9 października 2024Godzina:
19:00 Sprawozdanie dla Akademii
Spektakl jest adaptacją napisanego w 1917 roku słynnego opowiadania Franza Kafki, którego narratorem jest Czerwony Piotruś, mówiący po niemiecku szympans, gwiazda scen kabaretowych. Czerwony Piotruś skonfrontowany z pytaniem tytułowej Akademii o małpią przeszłość, nie jest w stanie na nie odpowiedzieć. Język bohatera opowiadania nie sięga w głąb wypartej zwierzęcej natury, a jedynie w ironiczno - gorzki sposób zdaje sprawę z procesu socjalizacji i tresury.
Kim dziś byłby Czerwony Piotruś? Zapewne gwiazdą. Celebrytą. Kolejnym gościem telewizyjnych freakshow.
Spektakl zdaje sprawę z konfliktu między potrzebą wolności, której realizację przeczuwamy w zagubionej wspólnocie z naturą, a alienującą nas kulturą, która w swoich performatywnych, wyrafinowanych ale często również przemocowych formach oddziela nas od organiczności.
Groteskowy język spektaklu budowany jest za pomocą różnorodnych środków wyrazu: tańca, śpiewu, teatru dramatycznego.
Reżyseria: Maciej Gorczyński
Dramaturgia: Aleksandra Nowakowska
Obsada: Adam Borysowicz, Natalia Dinges, Błażej Szymański, Lena Witkowska
Światło,
scenografia: Iwona Bandzarewicz
Multimedia: Iwona Bandzarewicz, Adam Borysowicz
Muzyka: Piotr Korzeniak (kompozycje), Aleksander Kwietniak (kompozycje, saksofon, wokal, instrumenty dęte), Piotr Śnieguła (kompozycje, instrumenty perkusyjne), Lena Witkowska (kompozycje, wokal)
fot.Robert Siwek
Czas trwania:
75 minutData:
czwartek, 10 października 2024Godzina:
19:00
Czas trwania:
45 minutData:
niedziela, 13 października 2024Godzina:
12:00
Czas trwania:
40 minutData:
niedziela, 20 października 2024Godzina:
12:00
Czas trwania:
75 minutData:
piątek, 25 października 2024Godzina:
19:00 Czas trwania:
75 minutData:
sobota, 26 października 2024Godzina:
19:00
Czas trwania:
55 minutData:
niedziela, 27 października 2024Godzina:
12:00.jpg)
Czas trwania:
75 minutData:
czwartek, 14 listopada 2024Godzina:
19:00.jpg)
Czas trwania:
85 minutData:
piątek, 15 listopada 2024Godzina:
19:00 Czas trwania:
85 minutData:
sobota, 16 listopada 2024Godzina:
19:00
Czas trwania:
75 minutData:
piątek, 22 listopada 2024Godzina:
19:00 Czas trwania:
75 minutData:
sobota, 23 listopada 2024Godzina:
19:00
Czas trwania:
60 minutData:
niedziela, 24 listopada 2024Godzina:
12:00
Czas trwania:
75 minutData:
piątek, 29 listopada 2024Godzina:
19:00 Czas trwania:
75 minutData:
sobota, 30 listopada 2024Godzina:
19:00Proszę włączyć obsługę ciasteczek