Repertuar:

Na scenie zobaczymy pragnienia, żądzę i bunt w brawurowej interpretacji aktorek i aktorów krakowskich scen, z towarzyszeniem muzyki na żywo.
Odkryjemy emocje i kontrowersje w twórczości wielkich artystów XX wieku. Utwory takie jak: „Ballada o seksualnej powolności”, „Surabaya Johnny”, „Jenny, narzeczona pirata”, „Pieśń o Mandelay”, „Lamentacja o Mackiem Majchrze” – to więcej niż muzyka. To gwałtowne wyznanie miłości spełnionej albo - zniszczonej. Ale także manifest społeczny, w którym muzyka i słowa składają się na refleksję nad ludzką obłudą i niesprawiedliwością systemu. To w końcu odważna i wciąż poruszająca poezja Bertolta Brechta.
Zapraszamy w tę podróż. I wierzymy, że będzie niezapomniana.

Scenariusz i reżyseria
Józef Opalski
Scenografia i kostiumy
Aleksandra Reda
Kierownictwo muzyczne
Jacek Bylica
Przygotowanie wokalne
Justyna Motylska
Reżyseria światła
Katarzyna Smożewska
Reżyseria dźwięku
Michał Warmusz
Asystentka reżysera, producentka
Urszula Swałtek

Obsada

Anna Bugajska/Iwona Konieczkowska
Sylwia Chludzińska/Karolina Kazoń
Aleksandra Konior-Gapys/Anna Branny
Bożena Zawiślak-Dolny
Krzysztof Cybulski/Franciszek Muła

Muzycy

Agnieszka Bugla-Bylica – skrzypce
Jacek Bylica – piano
Grzegorz Frankowski – kontrabas
Oleg Dyyak / Andrzej Włodarz – akordeon

„Rzecz Solowa” powstaje w przekonaniu, że gdyby Schaeffer z Brechtem byli kobietami w Polsce i wspólnie czekali na Godota, absolutnie w niczym nie przypominałoby to tego, co szykuje Błachnio. 

To spektakl balansujący na granicy stand-upu i teatru – zabawny, choć chwilami rozdzierająco prawdziwy. O życiu - naszym, współczesnym, podporządkowanym social mediom i przymusowi sukcesu. O spełnianiu marzeń i chodzeniu „na skróty”. O miłości i jej poszukiwaniach. Spektakl o byciu kobietą w XXI-wiecznej Polsce, przeplatany nurtującym chyba nas wszystkich pytaniem – co tu się odJaniePawla?! 

Przed Państwem Stand-uperka w Teatrze. 

Z estradą związana od 15 roku życia, znana z kabaretu Limo, wieloletniej działalności telewizyjnej (jako aktorka, scenarzystka, reżyserka, a nawet montażystka!) od kilku lat zakochana w stand-upie miłością ognistą, a do tego ogniście odwzajemnioną! Co nie bez znaczenia — na scenę kabaretową trafiła dzięki marzeniu o aktorstwie dramatycznym; marzeniu zrealizowanym – z dyplomem i angażami w teatrach w całym kraju. 

I ta plątanina wątków przywodzi nas do „Ewy Błachnio Rzeczy Solowej” – kameralnej, choć multimedialnej, spektakularnej, a jednak wciąż minimalistycznej podróży ścieżką między teatrem, telewizją, estradą, a skleconymi z kilku palet i mikrofonu klubami stand-udowymi gdzieś na wschód od Radomia.

Spektakl to szczery i oparty wyłącznie na faktach z życia artystki – no chyba, że zmyślonych… ale „przecież nie możemy pozwolić, żeby prawda przeszkodziła nam w opowiedzeniu dobrej historii”, nieprawdaż?

 

Fot. Robert Grablewski

„Rzecz Solowa” powstaje w przekonaniu, że gdyby Schaeffer z Brechtem byli kobietami w Polsce i wspólnie czekali na Godota, absolutnie w niczym nie przypominałoby to tego, co szykuje Błachnio. 

To spektakl balansujący na granicy stand-upu i teatru – zabawny, choć chwilami rozdzierająco prawdziwy. O życiu - naszym, współczesnym, podporządkowanym social mediom i przymusowi sukcesu. O spełnianiu marzeń i chodzeniu „na skróty”. O miłości i jej poszukiwaniach. Spektakl o byciu kobietą w XXI-wiecznej Polsce, przeplatany nurtującym chyba nas wszystkich pytaniem – co tu się odJaniePawla?! 

Przed Państwem Stand-uperka w Teatrze. 

Z estradą związana od 15 roku życia, znana z kabaretu Limo, wieloletniej działalności telewizyjnej (jako aktorka, scenarzystka, reżyserka, a nawet montażystka!) od kilku lat zakochana w stand-upie miłością ognistą, a do tego ogniście odwzajemnioną! Co nie bez znaczenia — na scenę kabaretową trafiła dzięki marzeniu o aktorstwie dramatycznym; marzeniu zrealizowanym – z dyplomem i angażami w teatrach w całym kraju. 

I ta plątanina wątków przywodzi nas do „Ewy Błachnio Rzeczy Solowej” – kameralnej, choć multimedialnej, spektakularnej, a jednak wciąż minimalistycznej podróży ścieżką między teatrem, telewizją, estradą, a skleconymi z kilku palet i mikrofonu klubami stand-udowymi gdzieś na wschód od Radomia.

Spektakl to szczery i oparty wyłącznie na faktach z życia artystki – no chyba, że zmyślonych… ale „przecież nie możemy pozwolić, żeby prawda przeszkodziła nam w opowiedzeniu dobrej historii”, nieprawdaż?

 

Fot. Robert Grablewski

Listy 38 - letniego Franza Kafki do 24 - letniej Mileny Jesenskiej, czeskiej dziennikarki i tłumaczki mieszkającej w Wiedniu, są zapisem głębokiego porozumienia, niespełnionej miłości i jednocześnie lustrem, w którym przegląda się walczący z własnymi upiorami i bezsennością autor ,,Procesu”.

,,Listy do Mileny” uznawane są za jeden z najpiękniejszych tekstów o miłości w historii literatury. Zbiór listów Kafki (listy Mileny autor ,,Procesu” spalił) jest świadectwem historii uczucia i jednocześnie uniwersalną opowieścią przedstawiającą etapy związku: od fascynacji, pełni miłości, aż do kryzysu, zdystansowania i gorzkiej samoświadomości.


Reżyseria i adaptacja: Maciej Gorczyński

Tłumaczenie ,,Listów do Mileny”: Feliks Konopka

Scenariusz: Maciej Gorczyński i uczestnicy warsztatów “KTO?Senior!

Asystent reżysera, kierownictwo muzyczne: Zbigniew Dominiak



Obsada:

Apostoł Marian, Balicka Jolanta, Bień Zuzanna, Bigaj Bogusława, Bigaj Grzegorz, Daszkiewicz Dorota, Dominiak Zbigniew, Dragosz Nina, Foltman Anna Ewa, Gutowska Bożena, Kabala Dorota, Kaim Elżbieta, Michałowicz Ewa, Nalepka Zbigniew Leszek, Rojek-Stokłosa Alina, Simińska Bogusława, Starszak-Trusz Elżbieta, Strzelska Roma, Torbiczuk Urszula, Uliński Maciej, Waksmańska Barbara, Wójciga Marek, Zarzycka-Bem Janina, Zdziejowska Ewa

Listy 38 - letniego Franza Kafki do 24 - letniej Mileny Jesenskiej, czeskiej dziennikarki i tłumaczki mieszkającej w Wiedniu, są zapisem głębokiego porozumienia, niespełnionej miłości i jednocześnie lustrem, w którym przegląda się walczący z własnymi upiorami i bezsennością autor ,,Procesu”.

,,Listy do Mileny” uznawane są za jeden z najpiękniejszych tekstów o miłości w historii literatury. Zbiór listów Kafki (listy Mileny autor ,,Procesu” spalił) jest świadectwem historii uczucia i jednocześnie uniwersalną opowieścią przedstawiającą etapy związku: od fascynacji, pełni miłości, aż do kryzysu, zdystansowania i gorzkiej samoświadomości.


Reżyseria i adaptacja: Maciej Gorczyński

Tłumaczenie ,,Listów do Mileny”: Feliks Konopka

Scenariusz: Maciej Gorczyński i uczestnicy warsztatów “KTO?Senior!

Asystent reżysera, kierownictwo muzyczne: Zbigniew Dominiak



Obsada:

Apostoł Marian, Balicka Jolanta, Bień Zuzanna, Bigaj Bogusława, Bigaj Grzegorz, Daszkiewicz Dorota, Dominiak Zbigniew, Dragosz Nina, Foltman Anna Ewa, Gutowska Bożena, Kabala Dorota, Kaim Elżbieta, Michałowicz Ewa, Nalepka Zbigniew Leszek, Rojek-Stokłosa Alina, Simińska Bogusława, Starszak-Trusz Elżbieta, Strzelska Roma, Torbiczuk Urszula, Uliński Maciej, Waksmańska Barbara, Wójciga Marek, Zarzycka-Bem Janina, Zdziejowska Ewa

Franz Kafka

Sprawozdanie dla Akademii

Spektakl jest adaptacją napisanego w 1917 roku słynnego opowiadania Franza Kafki, którego narratorem jest Czerwony Piotruś, mówiący po niemiecku szympans, gwiazda scen kabaretowych. Czerwony Piotruś skonfrontowany z pytaniem tytułowej Akademii o małpią przeszłość, nie jest w stanie na nie odpowiedzieć. Język bohatera opowiadania nie sięga w głąb wypartej zwierzęcej natury, a jedynie w ironiczno -  gorzki sposób zdaje sprawę z procesu socjalizacji i tresury.

Kim dziś byłby Czerwony Piotruś? Zapewne gwiazdą. Celebrytą. Kolejnym gościem telewizyjnych freakshow.

Spektakl zdaje sprawę z konfliktu między potrzebą wolności, której realizację przeczuwamy w  zagubionej wspólnocie z naturą, a alienującą nas kulturą, która w swoich performatywnych, wyrafinowanych ale często również przemocowych formach oddziela nas od organiczności.

Groteskowy język spektaklu budowany jest za pomocą różnorodnych środków wyrazu: tańca, śpiewu, teatru dramatycznego.

 

Reżyseria: Maciej Gorczyński

Dramaturgia: Aleksandra Nowakowska

Obsada: Adam Borysowicz, Natalia Dinges, Błażej Szymański, Lena Witkowska

Światło, scenografia: Iwona Bandzarewicz
Multimedia: Iwona Bandzarewicz, Adam Borysowicz

Muzyka:  Piotr Korzeniak (kompozycje), Aleksander Kwietniak (kompozycje, saksofon, wokal, instrumenty dęte), Piotr Śnieguła (kompozycje, instrumenty perkusyjne), Lena Witkowska (kompozycje, wokal)

fot.Robert Siwek

Franz Kafka

Sprawozdanie dla Akademii

Spektakl jest adaptacją napisanego w 1917 roku słynnego opowiadania Franza Kafki, którego narratorem jest Czerwony Piotruś, mówiący po niemiecku szympans, gwiazda scen kabaretowych. Czerwony Piotruś skonfrontowany z pytaniem tytułowej Akademii o małpią przeszłość, nie jest w stanie na nie odpowiedzieć. Język bohatera opowiadania nie sięga w głąb wypartej zwierzęcej natury, a jedynie w ironiczno -  gorzki sposób zdaje sprawę z procesu socjalizacji i tresury.

Kim dziś byłby Czerwony Piotruś? Zapewne gwiazdą. Celebrytą. Kolejnym gościem telewizyjnych freakshow.

Spektakl zdaje sprawę z konfliktu między potrzebą wolności, której realizację przeczuwamy w  zagubionej wspólnocie z naturą, a alienującą nas kulturą, która w swoich performatywnych, wyrafinowanych ale często również przemocowych formach oddziela nas od organiczności.

Groteskowy język spektaklu budowany jest za pomocą różnorodnych środków wyrazu: tańca, śpiewu, teatru dramatycznego.

 

Reżyseria: Maciej Gorczyński

Dramaturgia: Aleksandra Nowakowska

Obsada: Adam Borysowicz, Natalia Dinges, Błażej Szymański, Lena Witkowska

Światło, scenografia: Iwona Bandzarewicz
Multimedia: Iwona Bandzarewicz, Adam Borysowicz

Muzyka:  Piotr Korzeniak (kompozycje), Aleksander Kwietniak (kompozycje, saksofon, wokal, instrumenty dęte), Piotr Śnieguła (kompozycje, instrumenty perkusyjne), Lena Witkowska (kompozycje, wokal)

fot.Robert Siwek

Spektakl dla widzów w wieku 2+

Maks ma sześć lat. Bez kilku dni. Ma rodziców, dziadka, starszą siostrę. Uwielbia rysować i jest w stanie narysować naprawdę wszystko. Czasem to wszystko różni się bardzo, od tego jak coś wygląda naprawdę. Ale po to mamy przecież wyobraźnię.
Maks bardzo uwielbia psy i umie namalować każdego psa na świecie. Najlepiej rysuje jednak Bruna. Bruno jest psem rysunkowym, rasy jedynej w swoim rodzaju. Maks uwielbia Bruna a Bruno uwielbia Maksa. Potrafią bawić się razem w przynieś patyk, w węszenie, szukanie złodziei…i w zdechł pies. Grają razem w piłkę, chowanego, a nawet w makaron z truskawkami. Bo Maks i Bruno uwielbiają makaron z truskawkami.
Maks cały czas marzy o prawdziwym psie, a najbardziej marzy o nim, gdy zbliżają się jego urodziny.
Czy prawdziwy pies okaże się tak samo rozkoszny jak ten wymyślony? Czy szczeniak, który bałagani, sika, brudzi, niszczy, szczeka i boi się mopa jest tym, na kogo tak długo czekał bohater bajki? Czy Maks i Bruno odrobią lekcję wzajemnego zrozumienia i nauczą się siebie?
To historia o wielkich marzeniach i lawinie emocji jakie towarzyszą posiadaniu psiego przyjaciela.

Teatr MarionBrand ( Ukraina, obecnie Gdańsk)
Spektakl dla dzieci w wieku 3+

Opowieść o przyjaźni, która nie zna granic. Na jednym z wielu, wielu drzew mieszkają: na górze Zielona Wrona, a na dole, w owocowej skrzynce, Robaczek. Oczywiście relacja między nimi nie jest idealna, ponieważ - mówiąc wprost - robaczki to jedna z ulubionych potraw Zielonej Wrony. Jednak pewnego dnia wszystko się zmieni, a losy i życie naszych bohaterów niespodziewanie splatają się jeszcze bardziej…

Stanislav Voitsekhovskyi – idea,scenariusz,reżyseria, scenografia,lalki.

fot.Mateusz Michalczyk

Słowno-muzyczny seans, w którym twórcy przyglądają się zdarzeniom i ideom, kształtującym od tysiącleci zręby naszej cywilizacji, by postawić pytanie: dlaczego jako ludzkość popełniamy bez końca te same błędy? Skompromitowane idee: m.in. demokracji, religii, rewolucji; wybuchające wciąż wojny i panoszące się pseudonaukowe fantasmagorie, dzielące ludzi na lepszych i gorszych, świadczą o bolesnej aktualności tego pytania. Pęczniejące ludzkie lęki, traumy i frustracje w spektaklu „rozbrajane” są jednak w krzywym zwierciadle dowcipu, humoru i groteski.

Ona i On – zawieszeni poza czasem i przestrzenią, której estetyka przywołuje na myśl świat cyrku, kabaretu, rewii, jarmarcznego panoptikum – zabierają nas w podróż przez kilka stuleci. Podczas tej wędrówki poszukują jednak miłości i partnerstwa.
Istotne dla dopowiadania sensów i emocji są w spektaklu wykonywane na żywo piosenki, w większości przeboje muzyki popularnej, śpiewane po angielsku, włosku i hiszpańsku.

Słowno-muzyczny seans, w którym twórcy przyglądają się zdarzeniom i ideom, kształtującym od tysiącleci zręby naszej cywilizacji, by postawić pytanie: dlaczego jako ludzkość popełniamy bez końca te same błędy? Skompromitowane idee: m.in. demokracji, religii, rewolucji; wybuchające wciąż wojny i panoszące się pseudonaukowe fantasmagorie, dzielące ludzi na lepszych i gorszych, świadczą o bolesnej aktualności tego pytania. Pęczniejące ludzkie lęki, traumy i frustracje w spektaklu „rozbrajane” są jednak w krzywym zwierciadle dowcipu, humoru i groteski.

Ona i On – zawieszeni poza czasem i przestrzenią, której estetyka przywołuje na myśl świat cyrku, kabaretu, rewii, jarmarcznego panoptikum – zabierają nas w podróż przez kilka stuleci. Podczas tej wędrówki poszukują jednak miłości i partnerstwa.
Istotne dla dopowiadania sensów i emocji są w spektaklu wykonywane na żywo piosenki, w większości przeboje muzyki popularnej, śpiewane po angielsku, włosku i hiszpańsku.

Teatr Rawa / Katowice
Spektakl dla dzieci od lat 5

MOMO na podstawie kultowej powieści dziecięcej Michaela Ende.

Opowieść o samodzielnej dziewczynce, która pewnego dnia przybywa
do zapomnianej dzielnicy wielkiego miasta i zamieszkuje ruiny starego amfiteatru.
Momo, bo tak brzmi jej imię, ma niezwykły dar rozwiązywania problemów i łagodzenia sporów. Dorośli mieszkańcy dzielnicy przychodzą do niej z trapiącymi ich zagadnieniami, a ona daje im swój czas – wysłuchując z uważnością. Dzieci uwielbiają Momo, bo zna najlepsze zabawy i niczego do nich nie potrzeba, prócz wyobraźni.
Pewnego dnia w wielkim mieście pojawiają się Szarzy Panowie – mroczne
postaci, które pod pretekstem oszczędzania czasu, ograbiają z niego mieszkańców. Sprawiają, że nawet w zapomnianej dzielnicy, życie zmienia się nie do poznania.
Na szczęście Momo stawia czoła sytuacji. Czy uratuje swoich przyjaciół i rozwiąże zagadkę istnienia Szarych Panów?

autor: Michael Ende
autor przekładu: Ryszard Wojnakowski
adaptacja: Ewa Kubiak, Hubert Bronicki, Ryszard Wojnakowski
reżyseria: Hubert Bronicki
muzyka: FURTEK
scenografia: Katarzyna Majchrzak-Żelazo, Bartosz Socha, Krzysztof Pyta
media: Maciej Dziaczko
występuje: Ewa Kubiak

Wykorzystane ilustracje autorstwa Katarzyny Majchrzak-Żelazo, są elementem scenografii spektaklu.

fot. Maciej Dziaczko / materiały teatru 

„Pod kolor” jest autorskim spektaklem dla dzieci powyżej drugiego roku życia, w którym eksperymentujemy z kolorem, kształtem, fakturą. Szukamy skojarzeń słownych, budując proste komunikaty i dialogi. Naszą przestrzeń tworzy abstrakcyjna konstrukcja z poduszek – wielkie kolorowe łóżko, po którym można skakać, można wylegiwać się w nim, odkrywać i rozbudzać wyobraźnię do nowych przygód. Ożywiamy wszystkie formy, co stwarza nieograniczone pole do szalonej zabawy.

Atrament dla leworęcznych to rodzaj teatralnej zabawy, w której czwórka aktorów o ponadnaturalnej wyobraźni odkrywa w prozaicznych, codziennych zdarzeniach nieograniczone pokłady słownego i sytuacyjnego komizmu. To pierwsze przedstawienie zrealizowane w Teatrze KTO przez Krzysztofa Niedźwiedzkiego – autora tekstów satyrycznych, scenariuszy telewizyjnych i sztuk teatralnych; założyciela, twórcy tekstów i reżysera grupy teatralno – kabaretowej Formacja Chatelet, współredaktora pisma humorystycznego Nowy Pompon, autora powieści Elora – wielka wyprawa i opowiadania Stroiciel grzebieni.
Tekst i reżyseria
Krzysztof Niedźwiedzki

Muzyka
Jerzy Zając

Obsada
Jacek Buczyński, Norbert Burkowski, Paweł Rybak, Maciej Słota

Premiera
7 maja 2008

Spektakl przenosi widza w obszar na granicy światów. Umrzeć jest łatwo, ale zapewnienie sobie komfortu po śmierci może być nie lada wyzwaniem. Zwłaszcza gdy zamiast w rodzinnym Krakowie, zostało się pomyłkowo pochowanym na podhalańskim cmentarzu.

Tadeuszowi – głównej postaci tej komedii – przydarzyła się właśnie taka historia. W zasadzie mógłby się z tym pogodzić, gdyby nie pewien wyjątkowo irytujący szczegół, który nie pozwala mu spoczywać w pokoju. Próby wybrnięcia z tego kłopotu rodzą całą serię komicznych sytuacji. Ale w tym spektaklu jest również miejsce na poważną refleksję dotycząca przemijania, małżeńskich relacji i miłości, która nie kończy się wraz ze śmiercią. A w finale jest wzruszenie chwytające za gardło i kilka łez.

Stroiciel grzebieni to spektakl teatralny z pięknym widokiem na Tatry, humorem nie tylko w czarnym kolorze, góralskim folklorem w tle, urną z prochami w roli głównej i jazdą bez trzymanki Zakopianką na trasie Murzasichle – Kraków.
Tekst i reżyseria
Krzysztof Niedźwiedzki

Muzyka
Jerzy Zając

Obsada
Elżbieta Firek, Jacek Buczyński, Tadeusz Łomnicki/Jacek Joniec, Paweł Rybak, Maciej Słota

Premiera
25 i 26 lutego 2017

Spektakl przenosi widza w obszar na granicy światów. Umrzeć jest łatwo, ale zapewnienie sobie komfortu po śmierci może być nie lada wyzwaniem. Zwłaszcza gdy zamiast w rodzinnym Krakowie, zostało się pomyłkowo pochowanym na podhalańskim cmentarzu.

Tadeuszowi – głównej postaci tej komedii – przydarzyła się właśnie taka historia. W zasadzie mógłby się z tym pogodzić, gdyby nie pewien wyjątkowo irytujący szczegół, który nie pozwala mu spoczywać w pokoju. Próby wybrnięcia z tego kłopotu rodzą całą serię komicznych sytuacji. Ale w tym spektaklu jest również miejsce na poważną refleksję dotycząca przemijania, małżeńskich relacji i miłości, która nie kończy się wraz ze śmiercią. A w finale jest wzruszenie chwytające za gardło i kilka łez.

Stroiciel grzebieni to spektakl teatralny z pięknym widokiem na Tatry, humorem nie tylko w czarnym kolorze, góralskim folklorem w tle, urną z prochami w roli głównej i jazdą bez trzymanki Zakopianką na trasie Murzasichle – Kraków.
Tekst i reżyseria
Krzysztof Niedźwiedzki

Muzyka
Jerzy Zając

Obsada
Elżbieta Firek, Jacek Buczyński, Tadeusz Łomnicki/Jacek Joniec, Paweł Rybak, Maciej Słota

Premiera
25 i 26 lutego 2017

Spektakl dla widzów w wieku 2+

Maks ma sześć lat. Bez kilku dni. Ma rodziców, dziadka, starszą siostrę. Uwielbia rysować i jest w stanie narysować naprawdę wszystko. Czasem to wszystko różni się bardzo, od tego jak coś wygląda naprawdę. Ale po to mamy przecież wyobraźnię.
Maks bardzo uwielbia psy i umie namalować każdego psa na świecie. Najlepiej rysuje jednak Bruna. Bruno jest psem rysunkowym, rasy jedynej w swoim rodzaju. Maks uwielbia Bruna a Bruno uwielbia Maksa. Potrafią bawić się razem w przynieś patyk, w węszenie, szukanie złodziei…i w zdechł pies. Grają razem w piłkę, chowanego, a nawet w makaron z truskawkami. Bo Maks i Bruno uwielbiają makaron z truskawkami.
Maks cały czas marzy o prawdziwym psie, a najbardziej marzy o nim, gdy zbliżają się jego urodziny.
Czy prawdziwy pies okaże się tak samo rozkoszny jak ten wymyślony? Czy szczeniak, który bałagani, sika, brudzi, niszczy, szczeka i boi się mopa jest tym, na kogo tak długo czekał bohater bajki? Czy Maks i Bruno odrobią lekcję wzajemnego zrozumienia i nauczą się siebie?
To historia o wielkich marzeniach i lawinie emocji jakie towarzyszą posiadaniu psiego przyjaciela.

    Spektakl „Byłam żoną Boba Marleya” to muzyczna opowieść w rytmie reggae o Ricie Marley, kobiecie, która przez szesnaście lat była żoną największej gwiazdy muzyki rodem z Jamajki, ale także ikony pop kultury, do dzisiaj pobudzającej wyobraźnię młodszych i starszych buntowników przeciwko złu i niesprawiedliwości świata.
Mimo historycznych odniesień, twórców spektaklu interesuje przede wszystkim portret kobiety, która, żyjąc u boku sławnego na całym świecie męża, próbuje uwolnić się od zależności od niego i odnaleźć swoją własną drogę poprzez poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: kim jestem? W Ricie Marley dostrzegliśmy rysy współczesnej kobiety, dojrzewającej do świadomości swoich praw i swojej indywidualności.
„Byłam żoną Boba Marleya” jest też opowieścią o trudnej miłości, która prowokuje do pytań o granice oddania, poświęcenia, tolerancji. Jest opowieścią o miłości tym trudniejszej, że czasami zamkniętej w ciasnych ramach, wywodzącego się z Jamajki, chrześcijańskiego ruchu Rastafari.
Autorka tekstu MAŁGORZATA JANTOS
Reżyseria i dramaturgia PAWEŁ SZUMIEC
Kierownictwo muzyczne, muzyka, aranżacje ALEKSANDER BRZEZIŃSKI
Scenografia MAREK BRAUN
Kostiumy JOLANTA ŁAGOWSKA - BRAUN
Multimedia WOJTEK KAPELA

Występują:
KATARZYNA CHLEBNY w roli Rity Marley
Zespół muzyczny Mamas & Trawas

    Spektakl „Byłam żoną Boba Marleya” to muzyczna opowieść w rytmie reggae o Ricie Marley, kobiecie, która przez szesnaście lat była żoną największej gwiazdy muzyki rodem z Jamajki, ale także ikony pop kultury, do dzisiaj pobudzającej wyobraźnię młodszych i starszych buntowników przeciwko złu i niesprawiedliwości świata.
Mimo historycznych odniesień, twórców spektaklu interesuje przede wszystkim portret kobiety, która, żyjąc u boku sławnego na całym świecie męża, próbuje uwolnić się od zależności od niego i odnaleźć swoją własną drogę poprzez poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: kim jestem? W Ricie Marley dostrzegliśmy rysy współczesnej kobiety, dojrzewającej do świadomości swoich praw i swojej indywidualności.
„Byłam żoną Boba Marleya” jest też opowieścią o trudnej miłości, która prowokuje do pytań o granice oddania, poświęcenia, tolerancji. Jest opowieścią o miłości tym trudniejszej, że czasami zamkniętej w ciasnych ramach, wywodzącego się z Jamajki, chrześcijańskiego ruchu Rastafari.
Autorka tekstu MAŁGORZATA JANTOS
Reżyseria i dramaturgia PAWEŁ SZUMIEC
Kierownictwo muzyczne, muzyka, aranżacje ALEKSANDER BRZEZIŃSKI
Scenografia MAREK BRAUN
Kostiumy JOLANTA ŁAGOWSKA - BRAUN
Multimedia WOJTEK KAPELA

Występują:
KATARZYNA CHLEBNY w roli Rity Marley
Zespół muzyczny Mamas & Trawas

TeatrRyle/Poznań
Spektakl dla dzieci od lat 3

Bohater „Skoku na księżyc” jest szybszy od ślimaka ale wolniejszy od ryby, odważniejszy od szczura lądowego ale bardzo boi się samotności. Jest dobrym pływakiem ale najlepiej wychodzi mu skakanie. Jest też bardzo ambitny, chciałby skoczyć najdalej, najwyżej i dokonać czegoś naprawdę wielkiego.
Czy mu się to uda? Co zdobędzie? Czego dowie się o świecie i o sobie samym?
Kto jest naszym bohaterem? Zapraszamy na widownię ! Wyruszcie razem z nami w teatralną podróż. Może razem z nami dowiecie się czegoś nowego o sobie. Czy warto zadawać tyle pytań?
Skąd wiemy, to co wiemy a skąd nie wiemy, tego, czego nie wiemy? I gdzie to jest?

Twórcy
reżyseria: Mariola i Marcin Ryl-Krystianowscy

tekst: Kuba Kapral
scenografia i lalki: Olga Ryl-Krystianowska
muzyka: Jakub Woźniak

Obsada
Mariola Ryl-Krystianowska
Marcin Ryl-Krystianowski

Na scenie zobaczymy pragnienia, żądzę i bunt w brawurowej interpretacji aktorek i aktorów krakowskich scen, z towarzyszeniem muzyki na żywo.
Odkryjemy emocje i kontrowersje w twórczości wielkich artystów XX wieku. Utwory takie jak: „Ballada o seksualnej powolności”, „Surabaya Johnny”, „Jenny, narzeczona pirata”, „Pieśń o Mandelay”, „Lamentacja o Mackiem Majchrze” – to więcej niż muzyka. To gwałtowne wyznanie miłości spełnionej albo - zniszczonej. Ale także manifest społeczny, w którym muzyka i słowa składają się na refleksję nad ludzką obłudą i niesprawiedliwością systemu. To w końcu odważna i wciąż poruszająca poezja Bertolta Brechta.
Zapraszamy w tę podróż. I wierzymy, że będzie niezapomniana.

Scenariusz i reżyseria
Józef Opalski
Scenografia i kostiumy
Aleksandra Reda
Kierownictwo muzyczne
Jacek Bylica
Przygotowanie wokalne
Justyna Motylska
Reżyseria światła
Katarzyna Smożewska
Reżyseria dźwięku
Michał Warmusz
Asystentka reżysera, producentka
Urszula Swałtek

Obsada

Anna Bugajska/Iwona Konieczkowska
Sylwia Chludzińska/Karolina Kazoń
Aleksandra Konior-Gapys/Anna Branny
Bożena Zawiślak-Dolny
Krzysztof Cybulski/Franciszek Muła

Muzycy

Agnieszka Bugla-Bylica – skrzypce
Jacek Bylica – piano
Grzegorz Frankowski – kontrabas
Oleg Dyyak / Andrzej Włodarz – akordeon

Na scenie zobaczymy pragnienia, żądzę i bunt w brawurowej interpretacji aktorek i aktorów krakowskich scen, z towarzyszeniem muzyki na żywo.
Odkryjemy emocje i kontrowersje w twórczości wielkich artystów XX wieku. Utwory takie jak: „Ballada o seksualnej powolności”, „Surabaya Johnny”, „Jenny, narzeczona pirata”, „Pieśń o Mandelay”, „Lamentacja o Mackiem Majchrze” – to więcej niż muzyka. To gwałtowne wyznanie miłości spełnionej albo - zniszczonej. Ale także manifest społeczny, w którym muzyka i słowa składają się na refleksję nad ludzką obłudą i niesprawiedliwością systemu. To w końcu odważna i wciąż poruszająca poezja Bertolta Brechta.
Zapraszamy w tę podróż. I wierzymy, że będzie niezapomniana.

Scenariusz i reżyseria
Józef Opalski
Scenografia i kostiumy
Aleksandra Reda
Kierownictwo muzyczne
Jacek Bylica
Przygotowanie wokalne
Justyna Motylska
Reżyseria światła
Katarzyna Smożewska
Reżyseria dźwięku
Michał Warmusz
Asystentka reżysera, producentka
Urszula Swałtek

Obsada

Anna Bugajska/Iwona Konieczkowska
Sylwia Chludzińska/Karolina Kazoń
Aleksandra Konior-Gapys/Anna Branny
Bożena Zawiślak-Dolny
Krzysztof Cybulski/Franciszek Muła

Muzycy

Agnieszka Bugla-Bylica – skrzypce
Jacek Bylica – piano
Grzegorz Frankowski – kontrabas
Oleg Dyyak / Andrzej Włodarz – akordeon