Repertuar:

Spektakl przenosi widza w obszar na granicy światów. Umrzeć jest łatwo, ale zapewnienie sobie komfortu po śmierci może być nie lada wyzwaniem. Zwłaszcza gdy zamiast w rodzinnym Krakowie, zostało się pomyłkowo pochowanym na podhalańskim cmentarzu.

Tadeuszowi – głównej postaci tej komedii – przydarzyła się właśnie taka historia. W zasadzie mógłby się z tym pogodzić, gdyby nie pewien wyjątkowo irytujący szczegół, który nie pozwala mu spoczywać w pokoju. Próby wybrnięcia z tego kłopotu rodzą całą serię komicznych sytuacji. Ale w tym spektaklu jest również miejsce na poważną refleksję dotycząca przemijania, małżeńskich relacji i miłości, która nie kończy się wraz ze śmiercią. A w finale jest wzruszenie chwytające za gardło i kilka łez.

Stroiciel grzebieni to spektakl teatralny z pięknym widokiem na Tatry, humorem nie tylko w czarnym kolorze, góralskim folklorem w tle, urną z prochami w roli głównej i jazdą bez trzymanki Zakopianką na trasie Murzasichle – Kraków.
Tekst i reżyseria
Krzysztof Niedźwiedzki

Muzyka
Jerzy Zając

Obsada
Elżbieta Firek, Jacek Buczyński, Tadeusz Łomnicki/Jacek Joniec, Paweł Rybak, Maciej Słota

Premiera
25 i 26 lutego 2017

Scenariusz i reżyseria
Józef Opalski
Scenografia i kostiumy
Aleksandra Reda
Kierownictwo muzyczne
Jacek Bylica
Przygotowanie wokalne
Justyna Motylska
Reżyseria światła
Katarzyna Smożewska
Reżyseria dźwięku
Michał Warmusz
Asystentka reżysera, producentka
Urszula Swałtek

Obsada:

Anna Bugajska/Iwona Konieczkowska
Sylwia Chludzińska/Karolina Kazoń
Aleksandra Konior-Gapys/Anna Branny
Bożena Zawiślak-Dolny
Krzysztof Cybulski/Franciszek Muła

Muzycy

Agnieszka Bugla-Bylica – skrzypce
Jacek Bylica – piano
Grzegorz Frankowski – kontrabas
Oleg Dyyak / Andrzej Włodarz – akordeon

SZEKSPIRIE

Krakowski Teatr Tańca

 
Kompleks Ofelii, efekt Lady Makbet, tragedia Julii. Kobiecym bohaterkom Szekspira często przypisuje się obłęd i niestabilność. Popularność kobiecego szaleństwa sięga daleko poza dzieło Szekspira i staje się doświadczeniem z ciekawością analizowanym przez kolejnych twórców. W spektaklu próbujemy wyobrazić sobie kontekst doświadczenia “szalonych” bohaterek. Obłęd staje się dla nas fascynującym obrazem, a  i nierzadko poszukujemy w nim strategii emancypacyjnych. Często jednak bohaterki te działają w pojedynkę. A co, gdyby dokonać przemieszczeń i za pomocą ruchu spotkać je w jednej przestrzeni? 

Szekspirie to taneczny kolaż alternatywnych wyobrażeń na temat bohaterek z tragedii Szekspira i ich współistnienia. Tancerki Krakowskiego Teatru Tańca tworzą ruchowe interpretacje zdezorganizowanych myśli Ofelii, Lady Makbet i Julii, odkrywając nieznane obszary postaci literackich i nas samych

Punktem wyjścia w tworzeniu spektaklu stały się obiekty, które razem z wizualizacjami i  ciałami performerek budują architekturę przestrzeni, tej scenicznej i tej wyobrażonej. Czy przywołując Ofelię, Lady Makbet i Julię jesteśmy w stanie wskazać architekturę ich pokoi? A co, gdyby rzeczywiście pojawić się z wizytą u Julii w Weronie? A co, jeżeli bohaterki naprawdę chciałyby przyjść w odwiedziny do Lady Makbet? W jakim wnętrzu by je przyjęła? Na czym ugościła? 

Oprócz architektury miejsc interesuje nas zagadnienie architektury ciała. Czy rozpad psychologiczny można przedstawić w formie dekompozycji fragmentów ciała? Czy dłoń Julii ocaliłaby Lady Makbet przed obłędem? Czy defragmentaryzacja ciał tych trzech bohaterek może wydarzyć się na scenie jako projekt emancypacyjny? 

 

Koncepcja i scenografia: Eryk Makohon 
Choreografia: Eryk Makohon, Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok 
Dramaturgia: Daria Kubisiak 
Muzyka: Piotr Peszat 
Wideo: Grzesiek Mart 
Performans: Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok 
Światło: Michał Wawrzyniak 
Współpraca scenograficzna: Piotr Karp 
Identyfikacja graficzna: Weronika Wawryk 
Koordynacja i produkcja: Paweł Łyskawa, Izabela Zawadzka 

Spektakl otrzymał Nagrodę Teatralną im. Stanisława Wyspiańskiego dla teatru nieinstytucjonalnego w 2024 roku.

Spektakl powstał w ramach projektu Taniec w Krakowie finansowanego ze środków Urzędu Miasta Krakowa, program: Niezależna krakowska scena tańca współczesnego. 

Fot. Grzegorz Mart

Spektakl na podstawie sonetów Williama Szekspira to spotkanie z poezją, która zaskakuje wielością uczuć, rozbrzmiewa w przestrzeni i zostaje w pamięci na długo.

„Sonety Szekspira” w reżyserii Małgorzaty Warsickiej z muzyką Karola Nepelskiego to koncert słowa, gestu i muzyki, spektakl emocji. Teatralna podróż w głąb serca geniusza, który opowiadał o uczuciach tak, jak nikt inny.

Tłumaczenie: Stanisław Barańczak, Jerzy S. Sito
Scenariusz, reżyseria: Małgorzata Warsicka
Muzyka: Karol Nepelski
Choreografia: Anna Godowska
Scenografia, reżyseria świateł: Marcin Chlanda
Kostiumy: Katarzyna Łozicka-Matkowska
Asystent reżyserki: Bartek Cieniawa
Asystentka kompozytora: Oktawia Pączkowska

Obsada:
Aleksandra Konior-Gapys, Jan Marczewski, Marta Mazurek, Annika Mikołajko-Osman, Karol Śmiałek

Zespół muzyczny w składzie:
Krzysztof Augustyn (gitara basowa), Bartek Staromiejski (perkusja), Mateusz Szczypka (gitara elektryczna)

Spektakl dla widzów w wieku 3+

Maks ma sześć lat. Bez kilku dni. Ma rodziców, dziadka, starszą siostrę. Uwielbia rysować i jest w stanie narysować naprawdę wszystko. Czasem to wszystko różni się bardzo, od tego jak coś wygląda naprawdę. Ale po to mamy przecież wyobraźnię.
Maks bardzo uwielbia psy i umie namalować każdego psa na świecie. Najlepiej rysuje jednak Bruna. Bruno jest psem rysunkowym, rasy jedynej w swoim rodzaju. Maks uwielbia Bruna a Bruno uwielbia Maksa. Potrafią bawić się razem w przynieś patyk, w węszenie, szukanie złodziei…i w zdechł pies. Grają razem w piłkę, chowanego, a nawet w makaron z truskawkami. Bo Maks i Bruno uwielbiają makaron z truskawkami.
Maks cały czas marzy o prawdziwym psie, a najbardziej marzy o nim, gdy zbliżają się jego urodziny.
Czy prawdziwy pies okaże się tak samo rozkoszny jak ten wymyślony? Czy szczeniak, który bałagani, sika, brudzi, niszczy, szczeka i boi się mopa jest tym, na kogo tak długo czekał bohater bajki? Czy Maks i Bruno odrobią lekcję wzajemnego zrozumienia i nauczą się siebie?
To historia o wielkich marzeniach i lawinie emocji jakie towarzyszą posiadaniu psiego przyjaciela.

Spektakl „Byłam żoną Boba Marleya” to muzyczna opowieść w rytmie reggae o Ricie Marley, kobiecie, która przez szesnaście lat była żoną największej gwiazdy muzyki rodem z Jamajki, ale także ikony pop kultury, do dzisiaj pobudzającej wyobraźnię młodszych i starszych buntowników przeciwko złu i niesprawiedliwości świata.
Mimo historycznych odniesień, twórców spektaklu interesuje przede wszystkim portret kobiety, która, żyjąc u boku sławnego na całym świecie męża, próbuje uwolnić się od zależności od niego i odnaleźć swoją własną drogę poprzez poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: kim jestem? W Ricie Marley dostrzegliśmy rysy współczesnej kobiety, dojrzewającej do świadomości swoich praw i swojej indywidualności.
„Byłam żoną Boba Marleya” jest też opowieścią o trudnej miłości, która prowokuje do pytań o granice oddania, poświęcenia, tolerancji. Jest opowieścią o miłości tym trudniejszej, że czasami zamkniętej w ciasnych ramach, wywodzącego się z Jamajki, chrześcijańskiego ruchu Rastafari.
Autorka tekstu MAŁGORZATA JANTOS
Reżyseria i dramaturgia PAWEŁ SZUMIEC
Kierownictwo muzyczne, muzyka, aranżacje ALEKSANDER BRZEZIŃSKI
Scenografia MAREK BRAUN
Kostiumy JOLANTA ŁAGOWSKA - BRAUN
Multimedia WOJTEK KAPELA

Występują:
KATARZYNA CHLEBNY w roli Rity Marley
Zespół muzyczny Mamas & Trawas