Repertuar:

Spektakl przenosi widza w obszar na granicy światów. Umrzeć jest łatwo, ale zapewnienie sobie komfortu po śmierci może być nie lada wyzwaniem. Zwłaszcza gdy zamiast w rodzinnym Krakowie, zostało się pomyłkowo pochowanym na podhalańskim cmentarzu.

Tadeuszowi – głównej postaci tej komedii – przydarzyła się właśnie taka historia. W zasadzie mógłby się z tym pogodzić, gdyby nie pewien wyjątkowo irytujący szczegół, który nie pozwala mu spoczywać w pokoju. Próby wybrnięcia z tego kłopotu rodzą całą serię komicznych sytuacji. Ale w tym spektaklu jest również miejsce na poważną refleksję dotycząca przemijania, małżeńskich relacji i miłości, która nie kończy się wraz ze śmiercią. A w finale jest wzruszenie chwytające za gardło i kilka łez.

Stroiciel grzebieni to spektakl teatralny z pięknym widokiem na Tatry, humorem nie tylko w czarnym kolorze, góralskim folklorem w tle, urną z prochami w roli głównej i jazdą bez trzymanki Zakopianką na trasie Murzasichle – Kraków.
Tekst i reżyseria
Krzysztof Niedźwiedzki

Muzyka
Jerzy Zając

Obsada
Elżbieta Firek, Jacek Buczyński, Tadeusz Łomnicki/Jacek Joniec, Paweł Rybak, Maciej Słota

Premiera
25 i 26 lutego 2017

Scenariusz i reżyseria
Józef Opalski
Scenografia i kostiumy
Aleksandra Reda
Kierownictwo muzyczne
Jacek Bylica
Przygotowanie wokalne
Justyna Motylska
Reżyseria światła
Katarzyna Smożewska
Reżyseria dźwięku
Michał Warmusz
Asystentka reżysera, producentka
Urszula Swałtek

Obsada:

Anna Bugajska/Iwona Konieczkowska
Sylwia Chludzińska/Karolina Kazoń
Aleksandra Konior-Gapys/Anna Branny
Bożena Zawiślak-Dolny
Krzysztof Cybulski/Franciszek Muła

Muzycy

Agnieszka Bugla-Bylica – skrzypce
Jacek Bylica – piano
Grzegorz Frankowski – kontrabas
Oleg Dyyak / Andrzej Włodarz – akordeon

SZEKSPIRIE

Krakowski Teatr Tańca

 
Kompleks Ofelii, efekt Lady Makbet, tragedia Julii. Kobiecym bohaterkom Szekspira często przypisuje się obłęd i niestabilność. Popularność kobiecego szaleństwa sięga daleko poza dzieło Szekspira i staje się doświadczeniem z ciekawością analizowanym przez kolejnych twórców. W spektaklu próbujemy wyobrazić sobie kontekst doświadczenia “szalonych” bohaterek. Obłęd staje się dla nas fascynującym obrazem, a  i nierzadko poszukujemy w nim strategii emancypacyjnych. Często jednak bohaterki te działają w pojedynkę. A co, gdyby dokonać przemieszczeń i za pomocą ruchu spotkać je w jednej przestrzeni? 

Szekspirie to taneczny kolaż alternatywnych wyobrażeń na temat bohaterek z tragedii Szekspira i ich współistnienia. Tancerki Krakowskiego Teatru Tańca tworzą ruchowe interpretacje zdezorganizowanych myśli Ofelii, Lady Makbet i Julii, odkrywając nieznane obszary postaci literackich i nas samych

Punktem wyjścia w tworzeniu spektaklu stały się obiekty, które razem z wizualizacjami i  ciałami performerek budują architekturę przestrzeni, tej scenicznej i tej wyobrażonej. Czy przywołując Ofelię, Lady Makbet i Julię jesteśmy w stanie wskazać architekturę ich pokoi? A co, gdyby rzeczywiście pojawić się z wizytą u Julii w Weronie? A co, jeżeli bohaterki naprawdę chciałyby przyjść w odwiedziny do Lady Makbet? W jakim wnętrzu by je przyjęła? Na czym ugościła? 

Oprócz architektury miejsc interesuje nas zagadnienie architektury ciała. Czy rozpad psychologiczny można przedstawić w formie dekompozycji fragmentów ciała? Czy dłoń Julii ocaliłaby Lady Makbet przed obłędem? Czy defragmentaryzacja ciał tych trzech bohaterek może wydarzyć się na scenie jako projekt emancypacyjny? 

 

Koncepcja i scenografia: Eryk Makohon 
Choreografia: Eryk Makohon, Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok 
Dramaturgia: Daria Kubisiak 
Muzyka: Piotr Peszat 
Wideo: Grzesiek Mart 
Performans: Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok 
Światło: Michał Wawrzyniak 
Współpraca scenograficzna: Piotr Karp 
Identyfikacja graficzna: Weronika Wawryk 
Koordynacja i produkcja: Paweł Łyskawa, Izabela Zawadzka 

Spektakl otrzymał Nagrodę Teatralną im. Stanisława Wyspiańskiego dla teatru nieinstytucjonalnego w 2024 roku.

Spektakl powstał w ramach projektu Taniec w Krakowie finansowanego ze środków Urzędu Miasta Krakowa, program: Niezależna krakowska scena tańca współczesnego. 

Fot. Grzegorz Mart

Spektakl na podstawie sonetów Williama Szekspira to spotkanie z poezją, która zaskakuje wielością uczuć, rozbrzmiewa w przestrzeni i zostaje w pamięci na długo.

„Sonety Szekspira” w reżyserii Małgorzaty Warsickiej z muzyką Karola Nepelskiego to koncert słowa, gestu i muzyki, spektakl emocji. Teatralna podróż w głąb serca geniusza, który opowiadał o uczuciach tak, jak nikt inny.

Tłumaczenie: Stanisław Barańczak, Jerzy S. Sito
Scenariusz, reżyseria: Małgorzata Warsicka
Muzyka: Karol Nepelski
Choreografia: Anna Godowska
Scenografia, reżyseria świateł: Marcin Chlanda
Kostiumy: Katarzyna Łozicka-Matkowska
Asystent reżyserki: Bartek Cieniawa
Asystentka kompozytora: Oktawia Pączkowska

Obsada:
Aleksandra Konior-Gapys, Jan Marczewski, Marta Mazurek, Annika Mikołajko-Osman, Karol Śmiałek

Zespół muzyczny w składzie:
Krzysztof Augustyn (gitara basowa), Bartek Staromiejski (perkusja), Mateusz Szczypka (gitara elektryczna)

Spektakl dla widzów w wieku 3+

Maks ma sześć lat. Bez kilku dni. Ma rodziców, dziadka, starszą siostrę. Uwielbia rysować i jest w stanie narysować naprawdę wszystko. Czasem to wszystko różni się bardzo, od tego jak coś wygląda naprawdę. Ale po to mamy przecież wyobraźnię.
Maks bardzo uwielbia psy i umie namalować każdego psa na świecie. Najlepiej rysuje jednak Bruna. Bruno jest psem rysunkowym, rasy jedynej w swoim rodzaju. Maks uwielbia Bruna a Bruno uwielbia Maksa. Potrafią bawić się razem w przynieś patyk, w węszenie, szukanie złodziei…i w zdechł pies. Grają razem w piłkę, chowanego, a nawet w makaron z truskawkami. Bo Maks i Bruno uwielbiają makaron z truskawkami.
Maks cały czas marzy o prawdziwym psie, a najbardziej marzy o nim, gdy zbliżają się jego urodziny.
Czy prawdziwy pies okaże się tak samo rozkoszny jak ten wymyślony? Czy szczeniak, który bałagani, sika, brudzi, niszczy, szczeka i boi się mopa jest tym, na kogo tak długo czekał bohater bajki? Czy Maks i Bruno odrobią lekcję wzajemnego zrozumienia i nauczą się siebie?
To historia o wielkich marzeniach i lawinie emocji jakie towarzyszą posiadaniu psiego przyjaciela.

Spektakl „Byłam żoną Boba Marleya” to muzyczna opowieść w rytmie reggae o Ricie Marley, kobiecie, która przez szesnaście lat była żoną największej gwiazdy muzyki rodem z Jamajki, ale także ikony pop kultury, do dzisiaj pobudzającej wyobraźnię młodszych i starszych buntowników przeciwko złu i niesprawiedliwości świata.
Mimo historycznych odniesień, twórców spektaklu interesuje przede wszystkim portret kobiety, która, żyjąc u boku sławnego na całym świecie męża, próbuje uwolnić się od zależności od niego i odnaleźć swoją własną drogę poprzez poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: kim jestem? W Ricie Marley dostrzegliśmy rysy współczesnej kobiety, dojrzewającej do świadomości swoich praw i swojej indywidualności.
„Byłam żoną Boba Marleya” jest też opowieścią o trudnej miłości, która prowokuje do pytań o granice oddania, poświęcenia, tolerancji. Jest opowieścią o miłości tym trudniejszej, że czasami zamkniętej w ciasnych ramach, wywodzącego się z Jamajki, chrześcijańskiego ruchu Rastafari.
Autorka tekstu MAŁGORZATA JANTOS
Reżyseria i dramaturgia PAWEŁ SZUMIEC
Kierownictwo muzyczne, muzyka, aranżacje ALEKSANDER BRZEZIŃSKI
Scenografia MAREK BRAUN
Kostiumy JOLANTA ŁAGOWSKA - BRAUN
Multimedia WOJTEK KAPELA

Występują:
KATARZYNA CHLEBNY w roli Rity Marley
Zespół muzyczny Mamas & Trawas

Performatywne czytanie satyrycznego tekstu Bronisława Maja na motywach narodowego dramatu Stanisława Wyspiańskiego z udziałem gwiazd krakowskich scen.
Przez was – naród podzielony,
Każdy ciągnie w swoją stronę,
Jak to sukno!
Niezależnie od dziejowego momentu, w którym się znajdujemy – po jednych i przed kolejnymi wyborami – nasz narodowy dramat trwa w najlepsze.
Na wskroś podzielone społeczeństwo zastygło w być może ostatnim tańcu. Jedni bezpowrotnie utracili zdolność do zabawy, inni tylko w niej upatrują sensu. O jakimkolwiek dialogu nie może być mowy – dwie wrogie sobie narracje wykluczają możliwość przemówienia jednym głosem. Bal trwa, muzyka najniższych lotów rozbrzmiewa, a chwiejny krok zbiera coraz szersze żniwo. Czy już na zawsze pozostaniemy skazani na mariaż inteligencji z głupotą i zaangażowania z totalną biernością?

"Weselisko. Od nowa"

Scenariusz: Bronisław Maj

Inscenizacja i reżyseria: Jerzy Zoń 

Scenografia i kostiumy: Joanna Jaśko-Sroka 

Asystentki reżysera, producentki: Agnieszka Skowronek, Urszula Swałtek

Występują: Dominika Bednarczyk, Sławomir Bendykowski, Witold Bereś, Juliusz Chrząstowski, Krzysztof Cybulski, Agnieszka Kijewska, Radosław Krzyżowski, Paulina Lasyk, Grzegorz Łukawski, Bronisław Maj, Beata Malczewska, Krzysztof Materna, Ewa Mitoń, Franciszek Muła, Dariusz Starczewski, Łukasz Szczepanowski, Marcel Wiercichowski, Katarzyny Zawiślak-Dolny, Marta Zoń

„Sprawozdanie dla Akademii” to spektakl, który ma dwa oblicza – zwierzęce i człowiecze. Pierwotnej sile natury przeciwstawia ludzkie ambicje do jej ujarzmienia. W nieoczywisty sposób tworzy przestrzeń do spotkania dwóch gatunków i zbudowania fascynującej, choć często niezrozumiałej relacji.

Spektakl łączy w sobie elementy perfomance’u i teatru tańca. To prawdziwy pokaz możliwości ludzkiego ciała. Doskonałość ruchu konfrontuje z jego ułomnością. Zaskakuje siłą przekazu wizualnego, cyrkowymi sztuczkami, hipnotyzującym śpiewem i muzyką na żywo (w tym m.in. grą na handpanie). Próbuje znaleźć odpowiedź na pytanie: „kto dziś tak naprawdę żyje w klatce?”

Reżyseria: Maciej Gorczyński
Dramaturgia: Aleksandra Nowakowska
Światło, scenografia: Iwona Bandzarewicz
Multimedia: Iwona Bandzarewicz, Adam Borysowicz

Obsada:
Adam Borysowicz, Natalia Dinges, Błażej Szymański, Lena Witkowska

Muzyka:
Piotr Korzeniak (kompozycje), Aleksander Kwietniak (kompozycje, saksofon, wokal, instrumenty dęte), Piotr Śnieguła (kompozycje, instrumenty perkusyjne), Lena Witkowska (kompozycje, wokal)

Atrament dla leworęcznych to rodzaj teatralnej zabawy, w której czwórka aktorów o ponadnaturalnej wyobraźni odkrywa w prozaicznych, codziennych zdarzeniach nieograniczone pokłady słownego i sytuacyjnego komizmu. To pierwsze przedstawienie zrealizowane w Teatrze KTO przez Krzysztofa Niedźwiedzkiego – autora tekstów satyrycznych, scenariuszy telewizyjnych i sztuk teatralnych; założyciela, twórcy tekstów i reżysera grupy teatralno – kabaretowej Formacja Chatelet, współredaktora pisma humorystycznego Nowy Pompon, autora powieści Elora – wielka wyprawa i opowiadania Stroiciel grzebieni.
Tekst i reżyseria
Krzysztof Niedźwiedzki

Muzyka
Jerzy Zając

Obsada
Jacek Buczyński, Norbert Burkowski, Paweł Rybak, Maciej Słota

Premiera
7 maja 2008

Pracujemy coraz więcej, przekraczamy możliwości ludzkiego organizmu, według badań co piąty z nas odczuwa objawy wyczerpania. Przesyt możliwości, zmęczenie i dławienie się w obliczu nadmiaru to rodzaj przemocy neuronalnej ufundowanej nam przez system. Może to już najwyższy czas na zmianę i zwrot w stronę umiaru i odpoczynku?

Reżyseria i tekst: Bartłomiej Juszczak

Scenografia, wideo, światło: Jakub Kotynia 

Muzyka: Michał Smajdor

Kostiumy: Kamila Wdowska

Choreografia: zespół

Występują: Martyna Dyląg, Sandra Guzowska, Aleksandra Kądziołka, Jan Sarata

Projekt realizowany ze środków pochodzących ze „Stypendium Twórczego Miasta Krakowa”

Spektakl współfinansowany przez Akademię Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie w ramach programu Fundusz na Start.

Słowno-muzyczny seans, w którym twórcy przyglądają się zdarzeniom i ideom, kształtującym od tysiącleci zręby naszej cywilizacji, by postawić pytanie: dlaczego jako ludzkość popełniamy bez końca te same błędy? Skompromitowane idee: m.in. demokracji, religii, rewolucji; wybuchające wciąż wojny i panoszące się pseudonaukowe fantasmagorie, dzielące ludzi na lepszych i gorszych, świadczą o bolesnej aktualności tego pytania. Pęczniejące ludzkie lęki, traumy i frustracje w spektaklu „rozbrajane” są jednak w krzywym zwierciadle dowcipu, humoru i groteski.

Ona i On – zawieszeni poza czasem i przestrzenią, której estetyka przywołuje na myśl świat cyrku, kabaretu, rewii, jarmarcznego panoptikum – zabierają nas w podróż przez kilka stuleci. Podczas tej wędrówki poszukują jednak miłości i partnerstwa.
Istotne dla dopowiadania sensów i emocji są w spektaklu wykonywane na żywo piosenki, w większości przeboje muzyki popularnej, śpiewane po angielsku, włosku i hiszpańsku.

Scenariusz i reżyseria
Józef Opalski
Scenografia i kostiumy
Aleksandra Reda
Kierownictwo muzyczne
Jacek Bylica
Przygotowanie wokalne
Justyna Motylska
Reżyseria światła
Katarzyna Smożewska
Reżyseria dźwięku
Michał Warmusz
Asystentka reżysera, producentka
Urszula Swałtek

Obsada:

Anna Bugajska/Iwona Konieczkowska
Sylwia Chludzińska/Karolina Kazoń
Aleksandra Konior-Gapys/Anna Branny
Bożena Zawiślak-Dolny
Krzysztof Cybulski/Franciszek Muła

Muzycy

Agnieszka Bugla-Bylica – skrzypce
Jacek Bylica – piano
Grzegorz Frankowski – kontrabas
Oleg Dyyak / Andrzej Włodarz – akordeon