Idziemy bo miejsce do którego należałyśmy przestało istnieć zanim zdążyłyśmy je nazwać 

22 stycznia 2026, godz.: 20:00

Dzisiejszy świat zalewa fala migracji. Europa od 2015 r. doświadcza kryzysu. Od czasów II  wojny światowej nie zanotowano tak dużej ilości wniosków o azyl. Potrzeba przymusowej migracji wciąż wzrasta. Ludzie masowo przenoszą się, przemieszczają, przesiedlają, zarówno z powodów politycznych, jak i społecznych czy środowiskowych. Wokół drogi rozgrywają się największe rozterki tego świata. Kroczenie, chód staje się podstawą bytowania wielu wykluczonych jednostek. W obliczu wyzwań jakie stawiają nam uwikłania społeczno-polityczne, ale także te wewnętrzne, człowiecze szukamy sposobu na poruszenie tematu tego momentu zawieszenia, momentu, w którym człowiek w drodze oddaje się nieustannej, zróżnicowanej rytmicznie i emocjonalnie podróży. Wędruje. Poszukuje. Stara się znaleźć swoje miejsce na ziemi. Doświadczenie migracji jest doświadczeniem ponadpokoleniowym. Przenoszona postpamięć wiecznego chodu staje się elementem budującym tożsamość współczesnych społeczeństw. Zakotwiczone w realiach XXI wieku chcemy przyjrzeć się tragedii ciała uchodźczego. To opowieść o  przywiązaniu, o niemocy odejścia od wewnętrznej, wsobnej tradycji. Odwołując się do tych doświadczeń, próbujemy zrozumieć jakie prawdy pokoleniowe odsłania przed nami współczesny koczownik.

Koncepcja, choreografia, reżyseria, wykonanie: Andżelika Fafanów, Zofia Żwirblińska

Czas trwania: 45 minut