Repertuar:

SZEKSPIRIE

Krakowski Teatr Tańca

 
Kompleks Ofelii, efekt Lady Makbet, tragedia Julii. Kobiecym bohaterkom Szekspira często przypisuje się obłęd i niestabilność. Popularność kobiecego szaleństwa sięga daleko poza dzieło Szekspira i staje się doświadczeniem z ciekawością analizowanym przez kolejnych twórców. W spektaklu próbujemy wyobrazić sobie kontekst doświadczenia “szalonych” bohaterek. Obłęd staje się dla nas fascynującym obrazem, a  i nierzadko poszukujemy w nim strategii emancypacyjnych. Często jednak bohaterki te działają w pojedynkę. A co, gdyby dokonać przemieszczeń i za pomocą ruchu spotkać je w jednej przestrzeni? 

Szekspirie to taneczny kolaż alternatywnych wyobrażeń na temat bohaterek z tragedii Szekspira i ich współistnienia. Tancerki Krakowskiego Teatru Tańca tworzą ruchowe interpretacje zdezorganizowanych myśli Ofelii, Lady Makbet i Julii, odkrywając nieznane obszary postaci literackich i nas samych

Punktem wyjścia w tworzeniu spektaklu stały się obiekty, które razem z wizualizacjami i  ciałami performerek budują architekturę przestrzeni, tej scenicznej i tej wyobrażonej. Czy przywołując Ofelię, Lady Makbet i Julię jesteśmy w stanie wskazać architekturę ich pokoi? A co, gdyby rzeczywiście pojawić się z wizytą u Julii w Weronie? A co, jeżeli bohaterki naprawdę chciałyby przyjść w odwiedziny do Lady Makbet? W jakim wnętrzu by je przyjęła? Na czym ugościła? 

Oprócz architektury miejsc interesuje nas zagadnienie architektury ciała. Czy rozpad psychologiczny można przedstawić w formie dekompozycji fragmentów ciała? Czy dłoń Julii ocaliłaby Lady Makbet przed obłędem? Czy defragmentaryzacja ciał tych trzech bohaterek może wydarzyć się na scenie jako projekt emancypacyjny? 

 

Koncepcja i scenografia: Eryk Makohon 
Choreografia: Eryk Makohon, Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok 
Dramaturgia: Daria Kubisiak 
Muzyka: Piotr Peszat 
Wideo: Grzesiek Mart 
Performans: Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok 
Światło: Michał Wawrzyniak 
Współpraca scenograficzna: Piotr Karp 
Identyfikacja graficzna: Weronika Wawryk 
Koordynacja i produkcja: Paweł Łyskawa, Izabela Zawadzka 

Spektakl otrzymał Nagrodę Teatralną im. Stanisława Wyspiańskiego dla teatru nieinstytucjonalnego w 2024 roku.

Spektakl powstał w ramach projektu Taniec w Krakowie finansowanego ze środków Urzędu Miasta Krakowa, program: Niezależna krakowska scena tańca współczesnego. 

Fot. Grzegorz Mart

WoW

Marta Wołowiec 

 

W czasach mroku i niepokoju zastanawiamy się nad tym, czym jest przyjemność – przyjemność w życiu, przyjemność z tańczenia czy z oglądania tańca. Twórców inspiruje fenomen choreomanii – tanecznej plagi, która przez ponad dziesięć wieków pojawiała się w różnych miejscach Europy. Mania tańczenia na ulicach zgromadziła setki osób we wspólnym szalonym tańcu do wycieńczenia, do utraty przytomności, a czasem – do utraty życia. Do dziś przyczyny tych ekstatycznych ruchów kojarzone są albo z  nieświadomym zażyciem psychodelików, w postaci zatrucia sporyszem, grzybem żerującym głównie na trawach i zbożach, albo z chorobą zwaną pląsawicą. Jedna z teorii podaje także, że bezustanny taniec był skutkiem załamania nerwowego, którego przyczyną miał być specyficzny czas pełen zaraz, wojen i katastrof naturalnych. 

​ 

Taniec w tym kontekście jawi się jako mechanizm odreagowywania, naturalny, niepohamowany instynkt (tańca przecież nikt nie wymyślił, a każdy wie, jak tańczyć). To taniec dla wszystkich, jakkolwiek patetycznie to brzmi. Repertuar muzyczny wskazuje na spontaniczne potańcówki ze znajomymi, gdy przerzucamy się radiowymi hitami. Nagle znika wstyd, a pojawia się ekstaza. 

Weronika Nagawiecka, DIDASKALIA

 

Koncepcja, reżyseria, choreografia: Marta Wołowiec

Kreacja, performans: Marta Wołowiec, Tomasz Pomersbach

Dramaturgia: Janusz Orlik

Muzyka: Wojciech Kiwer

Reżyseria świateł: Klaudia Kasperska

Kostiumy: Dominik Więcek

 

Produkcja: PRZESTRZENIE SZTUKI TANIEC 2023, WROCŁAWSKI TEATR PANTOMIMY 

​Premiera: 20 WRZEŚNIA 2023, Centrum Sztuk Performatywnych | PIEKARNIA podczas Festiwalu Przestrzenie Sztuki 

 

Uwaga: W spektaklu występuje światło stroboskopowe, dym oraz głośna muzyka.  

 

www.martawolowiec.com 

 

Fot. Natalia Kabanow

Arcadia

Malownicza opowieść o życiu – muzyczna i pełna ruchu podróż przez wszystkie jego etapy, podczas której możemy zwolnić i przyjrzeć się temu, co naprawdę ważne. Przysiąść na jednej z dziewięciu ławek, które składają się na scenografię spektaklu, śmiać się w głos bądź z nostalgią spojrzeć w przeszłość. To także koncert złożony z niesamowitych brzmień, m.in.: piosenek Dead Can Dance, Steviego Wondera, Doris Day, kultowej żołnierskiej Rezerwy czy monumentalnej arii z Madame Butterfly. W klimacie lat 50. i 60. XX wieku za sprawą wspaniałych kostiumów poszukiwać będziemy arkadyjskich powidoków. Bo kraina szczęśliwości istnieje naprawdę i nosi tytuł Arcadia.

Siłą najnowszej premiery KTO jest grupa. Zespół tworzący “Arcadię” działa jak dobrze nakręcony mechanizm. (…) “Arcadia” to spektakl krótki, intensywny i wybijający widzów z  tradycyjnego odbioru przedstawienia teatralnego.

Piotr Gaszczyński, recenzent

Scenariusz, reżyseria, opracowanie muzyczne: Jerzy Zoń
Ruch sceniczny, choreografia: Eryk Makohon
Scenografia: Marek Braun, Jerzy Zoń
Kostiumy: Jolanta Łagowska-Braun, Elżbieta Kwasek
Kompozycja utworu Viva la arcadia: Michał Warmusz
Aranżacja utworu Rezerwa: Janusz Grzywacz

Obsada: Magdalena Dymsza/Karolina Daniec-Franczyk, Paulina Lasyk, Grażyna Srebrny-Rosa, Marta Zoń, Sławomir Bendykowski, Bartek Cieniawa, Krzysztof Cybulski, Tomasz Łukawski, Franciszek Muła, Mieszko Syc

 

Fot. Przemysław Jendroska

 

W sekcji konkursowej festiwalu Ciało i Czas zaprezentujemy prace młodych i debiutujących twórców. Spośród licznych zgłoszeń wyłoniliśmy osiem wyjątkowych prezentacji, które reprezentują teatr tańca, ruchu, plastyki, sztuk wizualnych i performatywnych. Finałowe spektakle są artystycznymi interpretacjami festiwalowych tematów „ciała” i „czasu”.

Nazwiska artystów i zespołów zostaną ogłoszone wkrótce, ale już teraz możemy zapewnić: będzie niezwykle różnorodnie, zachwycająco i zaskakująco!

Karnet jednodniowy umożliwia wejście na cztery pokazy konkursowe prezentowane w danym dniu.

Spektakle w sekcji konkursowej prezentowane będą w dniach 12 i 13 września.

 

W sekcji konkursowej festiwalu Ciało i Czas zaprezentujemy prace młodych i debiutujących twórców. Spośród licznych zgłoszeń wyłoniliśmy osiem wyjątkowych prezentacji, które reprezentują teatr tańca, ruchu, plastyki, sztuk wizualnych i performatywnych. Finałowe spektakle są artystycznymi interpretacjami festiwalowych tematów „ciała” i „czasu”.

Nazwiska artystów i zespołów zostaną ogłoszone wkrótce, ale już teraz możemy zapewnić: będzie niezwykle różnorodnie, zachwycająco i zaskakująco!

Karnet jednodniowy umożliwia wejście na cztery pokazy konkursowe prezentowane w danym dniu.

Spektakle w sekcji konkursowej prezentowane będą w dniach 12 i 13 września.

 

Na scenie zobaczymy pragnienia, żądzę i bunt w brawurowej interpretacji aktorek i aktorów krakowskich scen, z towarzyszeniem muzyki na żywo.
Odkryjemy emocje i kontrowersje w twórczości wielkich artystów XX wieku. Utwory takie jak: „Ballada o seksualnej powolności”, „Surabaya Johnny”, „Jenny, narzeczona pirata”, „Pieśń o Mandelay”, „Lamentacja o Mackiem Majchrze” – to więcej niż muzyka. To gwałtowne wyznanie miłości spełnionej albo - zniszczonej. Ale także manifest społeczny, w którym muzyka i słowa składają się na refleksję nad ludzką obłudą i niesprawiedliwością systemu. To w końcu odważna i wciąż poruszająca poezja Bertolta Brechta.
Zapraszamy w tę podróż. I wierzymy, że będzie niezapomniana.

Scenariusz i reżyseria
Józef Opalski
Scenografia i kostiumy
Aleksandra Reda
Kierownictwo muzyczne
Jacek Bylica
Przygotowanie wokalne
Justyna Motylska
Reżyseria światła
Katarzyna Smożewska
Reżyseria dźwięku
Michał Warmusz
Asystentka reżysera, producentka
Urszula Swałtek

Obsada

Anna Bugajska/Iwona Konieczkowska
Sylwia Chludzińska/Karolina Kazoń
Aleksandra Konior-Gapys/Anna Branny
Bożena Zawiślak-Dolny
Krzysztof Cybulski/Franciszek Muła

Muzycy

Agnieszka Bugla-Bylica – skrzypce
Jacek Bylica – piano
Grzegorz Frankowski – kontrabas
Oleg Dyyak / Andrzej Włodarz – akordeon

„Rzecz Solowa” powstaje w przekonaniu, że gdyby Schaeffer z Brechtem byli kobietami w Polsce i wspólnie czekali na Godota, absolutnie w niczym nie przypominałoby to tego, co szykuje Błachnio. 

To spektakl balansujący na granicy stand-upu i teatru – zabawny, choć chwilami rozdzierająco prawdziwy. O życiu - naszym, współczesnym, podporządkowanym social mediom i przymusowi sukcesu. O spełnianiu marzeń i chodzeniu „na skróty”. O miłości i jej poszukiwaniach. Spektakl o byciu kobietą w XXI-wiecznej Polsce, przeplatany nurtującym chyba nas wszystkich pytaniem – co tu się odJaniePawla?! 

Przed Państwem Stand-uperka w Teatrze. 

Z estradą związana od 15 roku życia, znana z kabaretu Limo, wieloletniej działalności telewizyjnej (jako aktorka, scenarzystka, reżyserka, a nawet montażystka!) od kilku lat zakochana w stand-upie miłością ognistą, a do tego ogniście odwzajemnioną! Co nie bez znaczenia — na scenę kabaretową trafiła dzięki marzeniu o aktorstwie dramatycznym; marzeniu zrealizowanym – z dyplomem i angażami w teatrach w całym kraju. 

I ta plątanina wątków przywodzi nas do „Ewy Błachnio Rzeczy Solowej” – kameralnej, choć multimedialnej, spektakularnej, a jednak wciąż minimalistycznej podróży ścieżką między teatrem, telewizją, estradą, a skleconymi z kilku palet i mikrofonu klubami stand-udowymi gdzieś na wschód od Radomia.

Spektakl to szczery i oparty wyłącznie na faktach z życia artystki – no chyba, że zmyślonych… ale „przecież nie możemy pozwolić, żeby prawda przeszkodziła nam w opowiedzeniu dobrej historii”, nieprawdaż?

 

Fot. Robert Grablewski

Franz Kafka

Sprawozdanie dla Akademii

Spektakl jest adaptacją napisanego w 1917 roku słynnego opowiadania Franza Kafki, którego narratorem jest Czerwony Piotruś, mówiący po niemiecku szympans, gwiazda scen kabaretowych. Czerwony Piotruś skonfrontowany z pytaniem tytułowej Akademii o małpią przeszłość, nie jest w stanie na nie odpowiedzieć. Język bohatera opowiadania nie sięga w głąb wypartej zwierzęcej natury, a jedynie w ironiczno -  gorzki sposób zdaje sprawę z procesu socjalizacji i tresury.

Kim dziś byłby Czerwony Piotruś? Zapewne gwiazdą. Celebrytą. Kolejnym gościem telewizyjnych freakshow.

Spektakl zdaje sprawę z konfliktu między potrzebą wolności, której realizację przeczuwamy w  zagubionej wspólnocie z naturą, a alienującą nas kulturą, która w swoich performatywnych, wyrafinowanych ale często również przemocowych formach oddziela nas od organiczności.

Groteskowy język spektaklu budowany jest za pomocą różnorodnych środków wyrazu: tańca, śpiewu, teatru dramatycznego.

 

Reżyseria: Maciej Gorczyński

Dramaturgia: Aleksandra Nowakowska

Obsada: Adam Borysowicz, Natalia Dinges, Błażej Szymański, Lena Witkowska

Światło, scenografia: Iwona Bandzarewicz
Multimedia: Iwona Bandzarewicz, Adam Borysowicz

Muzyka:  Piotr Korzeniak (kompozycje), Aleksander Kwietniak (kompozycje, saksofon, wokal, instrumenty dęte), Piotr Śnieguła (kompozycje, instrumenty perkusyjne), Lena Witkowska (kompozycje, wokal)

Franz Kafka

Sprawozdanie dla Akademii

Spektakl jest adaptacją napisanego w 1917 roku słynnego opowiadania Franza Kafki, którego narratorem jest Czerwony Piotruś, mówiący po niemiecku szympans, gwiazda scen kabaretowych. Czerwony Piotruś skonfrontowany z pytaniem tytułowej Akademii o małpią przeszłość, nie jest w stanie na nie odpowiedzieć. Język bohatera opowiadania nie sięga w głąb wypartej zwierzęcej natury, a jedynie w ironiczno -  gorzki sposób zdaje sprawę z procesu socjalizacji i tresury.

Kim dziś byłby Czerwony Piotruś? Zapewne gwiazdą. Celebrytą. Kolejnym gościem telewizyjnych freakshow.

Spektakl zdaje sprawę z konfliktu między potrzebą wolności, której realizację przeczuwamy w  zagubionej wspólnocie z naturą, a alienującą nas kulturą, która w swoich performatywnych, wyrafinowanych ale często również przemocowych formach oddziela nas od organiczności.

Groteskowy język spektaklu budowany jest za pomocą różnorodnych środków wyrazu: tańca, śpiewu, teatru dramatycznego.

 

Reżyseria: Maciej Gorczyński

Dramaturgia: Aleksandra Nowakowska

Obsada: Adam Borysowicz, Natalia Dinges, Błażej Szymański, Lena Witkowska

Światło, scenografia: Iwona Bandzarewicz
Multimedia: Iwona Bandzarewicz, Adam Borysowicz

Muzyka:  Piotr Korzeniak (kompozycje), Aleksander Kwietniak (kompozycje, saksofon, wokal, instrumenty dęte), Piotr Śnieguła (kompozycje, instrumenty perkusyjne), Lena Witkowska (kompozycje, wokal)

Słowno-muzyczny seans, w którym twórcy przyglądają się zdarzeniom i ideom, kształtującym od tysiącleci zręby naszej cywilizacji, by postawić pytanie: dlaczego jako ludzkość popełniamy bez końca te same błędy? Skompromitowane idee: m.in. demokracji, religii, rewolucji; wybuchające wciąż wojny i panoszące się pseudonaukowe fantasmagorie, dzielące ludzi na lepszych i gorszych, świadczą o bolesnej aktualności tego pytania. Pęczniejące ludzkie lęki, traumy i frustracje w spektaklu „rozbrajane” są jednak w krzywym zwierciadle dowcipu, humoru i groteski.

Ona i On – zawieszeni poza czasem i przestrzenią, której estetyka przywołuje na myśl świat cyrku, kabaretu, rewii, jarmarcznego panoptikum – zabierają nas w podróż przez kilka stuleci. Podczas tej wędrówki poszukują jednak miłości i partnerstwa.
Istotne dla dopowiadania sensów i emocji są w spektaklu wykonywane na żywo piosenki, w większości przeboje muzyki popularnej, śpiewane po angielsku, włosku i hiszpańsku.

Słowno-muzyczny seans, w którym twórcy przyglądają się zdarzeniom i ideom, kształtującym od tysiącleci zręby naszej cywilizacji, by postawić pytanie: dlaczego jako ludzkość popełniamy bez końca te same błędy? Skompromitowane idee: m.in. demokracji, religii, rewolucji; wybuchające wciąż wojny i panoszące się pseudonaukowe fantasmagorie, dzielące ludzi na lepszych i gorszych, świadczą o bolesnej aktualności tego pytania. Pęczniejące ludzkie lęki, traumy i frustracje w spektaklu „rozbrajane” są jednak w krzywym zwierciadle dowcipu, humoru i groteski.

Ona i On – zawieszeni poza czasem i przestrzenią, której estetyka przywołuje na myśl świat cyrku, kabaretu, rewii, jarmarcznego panoptikum – zabierają nas w podróż przez kilka stuleci. Podczas tej wędrówki poszukują jednak miłości i partnerstwa.
Istotne dla dopowiadania sensów i emocji są w spektaklu wykonywane na żywo piosenki, w większości przeboje muzyki popularnej, śpiewane po angielsku, włosku i hiszpańsku.